Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Μάθημα 4 - Κείμενο Ομιλίας "Η Θεραπευτική Διάσταση του Ονείρου"

                  "Ξεκλειδώνοντας τα Μυστικά των Ονείρων"


Ακολουθεί το κείμενο του 4ου Μαθήματος της σειράς "Ξεκλειδώνοντας τα Μυστικά των Ονείρων" του Γ' Κύκλου στο Δημ/Λαϊκό Πανεπιστήμιο Αγ. Παρασκευής, με τίτλο " Η Θεραπευτική Διάσταση του Ονείρου" - Επιμέλεια απομαγνητοφώνησης - καταγραφή: Μαίρη Βασιλοπούλου




Μάθημα 4ο  - 2 Απριλίου 2013

Καθίστε αν θέλετε. Η ώρα μας είναι περιορισμένη και σε τέτοια θέματα που αξίζουν ανάπτυξης μεγαλύτερης, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε το χρόνο, ώστε να βαδίσουμε αυτό το μονοπάτι, που βρισκόμαστε μαζί και συνοδοιπορούμε μέσα τον ονειρικό κόσμο κάθε Τρίτη.
Και καθώς ταξιδεύουμε μέσα στον ονειρικό συμβολισμό, στην ονειρική διάσταση, στην πραγματικότητα τι κάνουμε; Στρέφουμε πάντα τη ματιά προς τα μέσα – κάτι που το χουμε ανάγκη ιδιαίτερα σε τέτοιες εποχές, που ο νους πηγαίνει συνέχεια εδώ πάνω, εδώ, στις σκέψεις και στις έγνοιες που υπάρχουν. Καιρός να τραβήξουμε λίγο την προσοχή από κει και να μιλήσουμε για κάτι, που θεωρώ ότι είναι πολύ πιο ουσιαστικό απ’ αυτές τις έγνοιες, απ’ αυτή την επιφάνεια των σκέψεων.
Θα μιλήσουμε για τις βαθύτερες διεργασίες του ψυχικού μας κόσμου, να μιλήσουμε για τη δυνατότητα που μας δίνουν τα όνειρα που λειτουργούν σαν ένα παράθυρο, όπου μπορούμε να ρίξουμε μια φευγαλέα ματιά στα βαθύτερα επίπεδα του ίδιου μας του εαυτού. Βαθύτερα επίπεδα, που έτσι όπως φαίνονται μέσα από τα όνειρα, μας είναι τόσο ξένα, πολλές φορές τόσο τρομακτικά κι άλλες φορές –όταν βγούμε σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο– νοιώθουμε αυτό το δέος, αυτή την αίσθηση, ότι υπάρχει ένα μυστήριο, μεγαλύτερο από μας˙ ότι πάντα υπάρχει κάτι, που ξεπερνάει αυτή την αίσθηση που έχει αυτό το μικρό συνειδητό «εγώ». Και το νήμα αυτού του ταξιδιού, αυτό το μονοπάτι, έχει ξεκινήσει με τη διαπίστωση ότι αυτό το μικρό συνειδητό «εγώ», στην πραγματικότητα είναι η πηγή και η αιτία του πόνου, που βιώνουμε σ’ αυτή την ύπαρξη.
Η αλήθεια μέσα μας, η ίδια μας η ύπαρξη, είναι πολύ μεγαλύτερη και ευρύτερη απ’ αυτό που υπάρχει μέσα στη σκέψη μας και μέσα στο συναίσθημα –αυτό που λέμε το συνειδητό μας μέρος. Όση απόσταση έχει αυτό το συνειδητό «εγώ» –που είναι διαμορφωμένο μέσα από τις εμπειρίες... τα βιώματα της ζωής μας– όση απόσταση έχει από τον αληθινό μας εαυτό, τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος! Όσο περισσότερο μπορούμε να εναρμονίσουμε το «εγώ» με τον αληθινό μας εαυτό, όσο περισσότερο το αληθινό κομμάτι της ύπαρξής μας εκφράζεται, αναπνέει μέσα από το «εγώ», όσο πιο αληθινοί είμαστε, τόσο περισσότερο έχουμε μετακινηθεί από το κτήνος που υπάρχει μέσα μας, προς το Θεό που υπάρχει μέσα μας. Υπάρχει ένα άγριο ζώο μέσα μας και στην κορυφή του λόφου υπάρχει η «θεία συνειδητότητα». Χρέος μας, όπως έλεγε και ο ποιητής, ο Γιάννης Ρίτσος, είναι η ανηφόρα: ν’ αναλάβουμε την ευθύνη αυτής της πορείας, ν’ ανεβούμε σ’ αυτή την κορυφή.
Για να βιώσουμε τι; Τη θεία μας πλευρά, τη θεία συνειδητότητα, που στην πραγματικότητα είναι η αληθινή μας υπόσταση. Είναι το βαθύτερο κομμάτι της ύπαρξής μας, που πάνω σ’ αυτό δημιουργείται η ψευδαίσθηση ενός «εγώ», μιας ατομικότητας. Είμαστε κύματα επάνω στον ωκεανό, όσο βιώνουμε την ατομικότητα – ότι είμαι ξεχωριστό σαν κύμα – τόσο δημιουργώ μια σύγκριση. Σύγκριση με το διπλανό το κύμα. Γιατί αυτό το κύμα να είναι μεγαλύτερο; Γιατί εκείνο πηγαίνει σε μια όμορφη παραλία και εγώ σκάω πάνω στα βράχια; Όταν όμως ταυτιστώ με τη φύση του νερού, εκεί δεν βιώνω χωριστικότητα, δεν υπάρχουν διαφορές. Το μόνο που υπάρχει: η σύνδεση με το όλον. Και αυτή η σύνδεση με το όλον, όταν επιτευχθεί, είναι αυτή που θεραπεύει οποιοδήποτε πόνο έχει δημιουργηθεί μέσα στο «εγώ».
Στην αρχαία Ελλάδα είχαν μια άλλη προσέγγιση γι’ αυτό που ονομάζουμε σήμερα «θεραπεία». Η αρχαιοελληνική θεώρηση για την ίαση ήταν ακριβώς αυτή η αποκατάσταση της επαφής με την αληθινή μας υπόσταση, την εναρμόνιση του ατόμου με μια ανώτερη, θεία, νομοτέλεια. Συνοδοιπόρος σ’αυτό το ταξίδι, θεραπευτής στο τέλος του δρόμου, ο Ασκληπιός! Ο ασθενής γινόταν ικέτης! Ένας προσκυνητής! Έμπαινε σε μια πορεία συνειδητή, ώστε από τη θέση του πόνου να φτάσει στο επίπεδο της ίασης, της θεραπείας. Και αυτή η ίαση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η βιωματική αίσθηση της θείας μας φύσης. Όχι το να τ’ ακούσω σαν πληροφορία που μένει εδώ και δεν αλλάζει τίποτα (μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες).
Πριν από την εγκοίμηση, την διαδικασία δηλαδή το να κοιμηθούν –μετά από μια ολόκληρη πορεία καθαρμών, μια ολόκληρη πορεία κάθαρσης– σ’ ένα ιερό χώρο, ώστε να συναντήσουν τα σύμβολα του Ασκληπιού, το Ασκληπιό τον ίδιο, μέχρι τότε ήταν η αναζήτηση του θεραπευτικού ονείρου. Μετά από την εγκοίμηση, υπήρχε η αλήθεια μέσα βιωμένη˙ η βιωματική αίσθηση της θείας μας πλευράς. Αυτή η πορεία, αυτό το μονοπάτι, από τη θέση του πόνου στη θέση της ίασης, είναι ένα μονοπάτι πρώτ’ απ’ όλα πίστης. Πίστη είναι αυτή που σε κάνει να θες να πας σ’ αυτό εδώ το σημείο. Το τι σύμβολα, έχει αυτό εδώ το σημείο για σένα, δεν έχει σημασία. Τότε, αυτό το οποίο έκφραζε αυτή τη θεία συνειδητότητα, ήταν ο Ασκληπιός.
Σήμερα μπορεί να είναι ο Άγιος Ραφαήλ, ένα άγιος, που η Εκκλησία τον ονομάζει «Ονειροφανή». Γιατί εμφάνισε τον εαυτόν του, κανένας δεν το γνώριζε. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 (’59, ’60, ’61) στη Μυτιλήνη, στη Θέρμη της Μυτιλήνης, άτομα πολλά, διαφορετικά έβλεπαν το ίδιο όνειρο. Ο ίδιος αποκάλυψε που είναι θαμμένος, και παρόλο που βρήκαν τα οστά του και έλλειπαν κάποια, υπέδειξε πάλι μέσα σε όνειρα (μια σειρά ονείρων, τα οποία μάλιστα έχουν καταγραφεί και στα πρακτικά της χωροφυλακής˙ είχε κάνει πολλή εντύπωση εκείνη την περίοδο) το που βρισκότανε η σιαγόνα του, και μέσα από τα όνειρα επίσης, αποκάλυψε την ιστορία του.
Μπορεί αυτά τα σύμβολα, αυτή η Θεία Συνειδητότητα, η επαφή με το θείο να συμβολίζεται από τον Άγιο Νικόλαο ή οποιοδήποτε άγιο. Στη Λεβήνα της Κρήτης, κοντά στην πατρίδα μου στο Ηράκλειο, στη Βιάννο, στο Λέντα κοντά, ένας ιερομόναχος, ο Χαρίτων, σε μια εκκλησία του Αγ. Νικολάου εκεί, κάνει εγκοιμήσεις. Σ’ ένα άρθρο που έχω γράψει για την ονειρική θεραπεία και κυκλοφορεί στο βιβλίο «Απαγορευμένες Γνώσεις», εκδόσεις «Αρχέτυπο», έχω πολλά περιστατικά και ιστορίες, για άτομα, τα οποία βρήκανε την ίαση και τη θεραπεία, μέσα από ένα όνειρο, όπου συνάντησαν το Θείο.
Οι γονείς ενός εξάχρονου κοριτσιού που υπέφερε από επιληψία, είχανε επισκεφθεί τον ιερομόναχο, τον Χαρίτωνα, και ζητήσανε τη βοήθειά του. Κι εκείνος έβαλε το κοριτσάκι να κοιμηθεί σε μια ελιά που υπήρχε στην αυλή (κάτω από μια ελιά) και όλο το βράδυ με τους γονείς της είχανε λειτουργία, είχανε παρακλήσεις. Το πρωΐ, το κοριτσάκι σηκώθηκε, χαμογελαστό και είπε ότι είδε έναν όνειρο, μ’ έναν άντρα γενειοφόρο, που τη χαΐδεψε στο κεφάλι, και της είπε: «είσαι καλά». Εκείνο το παιδί, που το τρέχανε μέχρι τότε σε πολλούς γιατρούς για την επιληψία, σήμερα είναι μια γυναίκα, και δεν εμφάνισε ποτέ από τότε, άλλο περιστατικό, άλλη κρίση.
Ποιά είναι τα σύμβολα αυτά, τα οποία μιλάνε στη δική σου την ψυχή, δεν έχει σημασία. Δεν έχει ούτε καν σημασία ποιάς μορφής πίστη έχει αυτά τα σύμβολα. Αυτό που έχει σημασία, είναι να κάνεις αυτή την ανηφόρα που, όπως έχουμε πει για την εσωτερική τοπολογία, η ανηφόρα είναι και κατηφόρα, όλο και βαθύτερα. Και όσο πιο βαθύτερα πάμε, τόσο πιο ψηλά βρισκόμαστε, τόσο πιο κοντά προς το ιερό. Χρειάζεται λοιπόν γι’ αυτή τη θεραπεία, αυτή η διαδρομή που γίνεται συνειδητά. Ο ικέτης λοιπόν έφτανε σ’ ένα από τα τριακόσια ασκληπιεία (πάνω από τριακόσια ασκληπιεία) που υπήρχαν στον αρχαίο κόσμο, τα οποία ήταν τα πρώτα θεραπευτικά συγκροτήματα του κόσμου, έτσι; Τα πρώτα νοσοκομεία στην πραγματικότητα. Ασκληπιεία υπήρχανε πάνω από τριακόσια εγκοιμητήρια όμως, υπήρχανε πάνω από χίλια. Γιατί, το ν’ αναζητήσω την επαφή με το θείο μέσα από τα όνειρά μου, δεν ήταν κάτι που γινόταν μόνο στην Ελλάδα. Γινόταν και σε άλλους πολιτισμούς.
Αυτό, η εγκοίμηση δηλαδή, στην πραγματικότητα ήτανε μια ψυχοκαθαρτική πορεία. Όσο βρίσκομαι στην θέση του πόνου, βρίσκομαι αποκομμένος από τις εγγενείς θεραπευτικές δυνατότητες που έχει ο ίδιος μου ο οργανισμός. Και όταν λέμε θεία συνειδητότητα και όταν λέμε αυτό το κομμάτι, στην πραγματικότητα μιλάμε για επίπεδα υποκειμενικής εμπειρίας.

Προβολή πίνακα:
Εγκοίμηση
Η αναζήτηση του Θεραπευτικού Ονείρου
● Ψυχοκαθαρτική πορεία
● Είσοδος στο Άβατον
● Καταφυγή στο Θεόν
● Ίασις – εναρμόνιση με την κοσμική τάξη
● Ασκληπιεία: Ιερή Ιατρική
● Ιπποκράτης: Φυσική Ιατρική

Δεν είναι κανένα μέρος εκεί έξω, και στην πραγματικότητα δεν είναι ανηφόρα. Ανηφόρα είναι μια λέξη που σχηματίζει ο νους για να κατανοήσει κάτι. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος, όπου αρχίζω και βιώνω τον ίδιο μου τον εαυτό, και τη θέση του στον κόσμο. Η συνείδηση μετατοπίζεται από τα προβλήματα, από την αέναη κίνηση των κυμάτων του «εγώ», και πηγαίνει όλο και βαθύτερα, στα βάθη...στα βάθη του ωκεανού, που είναι η αληθινή μας φύση.
Όταν έφτανε εκεί, στην Επίδαυρο για παράδειγμα, σ’ ένα Ασκληπιείο, ο ασθενής, πρώτ’ απ’ όλα, περνούσε μια συνέντευξη. Υπήρχαν οι ιερείς, υπήρχαν οι Ζάκορες, υπήρχαν οι Θεραπαινίδες˙ ιερείς κυρίως που παίρναν μια συνέντευξη. Ο Ασκληπιός θεωρείται και είναι ο πατέρας της ψυχοθεραπείας. Έμαθε από τον δάσκαλό του, τον Κένταυρο Χείρωνα, την τέχνη της θεραπείας, της ιάσεως διά του λόγου. Υπάρχει σαν σύμβολο λοιπόν, σαν τον πρώτο ψυχοθεραπευτή. Και ο πρώτος ψυχοθεραπευτής, ο Ασκληπιός, ήταν κάποιος που πρώτα θεράπευσε τον εαυτόν του! Είχε ένα τραύμα στο πόδι, που δημιουργήθηκε κατά τη γέννα του και θεραπεύτηκε. Το θεράπευσε με τη γνώση που απέκτησε μέσα από τον Κένταυρο Χείρωνα. Αυτός λοιπόν λειτουργούσε σαν την έκφραση του θείου που συμβολίζει την ισορροπία, την εναρμόνιση με την ανώτερη νομοτέλεια.
Μέσα απ’ αυτή τη συνέντευξη, –κάτι που το κάνουμε και σήμερα, ε; Δεν έμεναν μόνο σ’ ένα ιστορικό, ας πούμε, της ασθένειας. Οι ιερείς γνώριζαν πράγματα, ρωτούσαν πράγματα, ώστε να μπορούν να καταλάβουν λιγάκι βαθύτερα το άτομο που υπήρχε μπροστά τους. Και στην αρχή έδιναν κάποιες οδηγίες γι’ αυτά που έπρεπε να κάνει. Υπήρχαν οδηγίες για τη διατροφή, νηστεία: απείχαν απ’ το κρέας, απείχαν απ’ το ψάρι. Δεν ήταν όλες οι οδηγίες ίδιες. Υπήρχαν συγκεκριμένες οδηγίες. Υπήρχε σειρά καθαρμών, λουτρά δηλαδή (η χρήση του νερού σαν ένα καθαρτικό στοιχείο). Υπήρχε παρακολούθηση, βιωματική παρακολούθηση τραγωδιών, όπου το άτομο περνούσε μέσα από τη σύγκρουση, μέσα από την ύβρη για να φτάσει στην κάθαρση. Και ετοιμαζόταν να καλέσει το θεό Ασκληπιό.
Δεν έφταναν όλοι σ’ αυτό το στάδιο. Δεν έφταναν όλοι σ’ αυτό το στάδιο, να κοιμηθούν, να ξαπλώσουν στο ιερό του ναού στο Άβατον, τυλιγμένοι με βαμβακερά υφάσματα τα έρια, ώστε να πέσουν μέσα σε μια τελετουργία, μια μυσταγωγία, που τους έβαζε σε μια υπναγωγική, υπνωτική κατάσταση, να βυθιστούν για ύπνο. Η τελευταία εικόνα που παίρναν ήταν ένα τεράστιο άγαλμα-πρόσωπο του Ασκληπιού, που υπήρχε στο άβατο της Επιδαύρου, με δύο δαυλούς πίσω από τα μάτια, -ένα έντονο θέαμα- αυλός να παίζει κάπου στο βάθος, και οι ιερείς ν’ απαγγέλλουν επικλήσεις στον Ασκληπιό. Μέσα σε μια τέτοια κατάνυξη, μια τέτοια μυσταγωγία, έπεφταν για ύπνο.
Είχαν κάνει μέχρι τότε ό,τι μπορούσαν να κάνουν συνειδητά. Τότε αφηνόντουσαν στο όναρ! Στο όναρ που είναι, όπως είχαμε πει, ανύψωση από...ανύψωση...ψηλότερα..! Έχω φτάσει μέχρι εκεί, μέχρι εκεί πάω... Από κει και πέρα το επίπεδο, η ζώνη αυτή, όπου θα συναντήσω το θείο, θα πρέπει ν’ ανέβω, σ’ ένα παραπάνω επίπεδο ν’ ανυψωθώ. Η συνάντηση γινόταν μέσα στ’ όνειρο. Έχω φτάσει μέχρι εδώ, μπαίνω στο ονείρεμα, και πάω λίγο παραπέρα. Σαν να στέλνω την αύρα μου να πηγαίνει πιο πρώτα από μένα. Και η συνάντηση να γίνεται μέσα στην αύρα μου. Μια μεταβατική ζώνη, όπου εκεί μπορώ να συναντήσω τις θείες εκφράσεις. Δεν έφταναν όλοι μέχρι εκεί. Αυτοί οι ιερείς, με τη γνώση που είχαν, με τη διορατικότητα που είχαν, πολλές φορές δεν επέτρεπαν στον ασθενή να φτάσει εκεί. Πολλές φορές θεωρούσαν, ότι η ασθένεια του σώματος είναι απαραίτητη για τη γιατρειά της ψυχής. Ότι το άτομο πρέπει να περάσει μέσα από την ασθένεια και αυτή είναι η γιατρειά του! Όσοι έφταναν μέσα σ’ αυτό το επίπεδο του ονειρέματος, μπορούσαν να συναντήσουν τον Ασκληπιό με τη μορφή, με το σύμβολο ενός χεριού - ένα χέρι που ακουμπούσε το πάσχον μέρος. Ο ίδιος ο Ασκληπιός επίσης φαινόταν σαν ένας γέροντας γενειοφόρος,που κρατούσε μια βακτηρία, ένα μπαστούνι.
Άλλα σύμβολα, που μπορούσαν να δούνε μέσα στα όνειρά τους, ήταν ο σκύλος, σαν πιστός φίλος του ανθρώπου, αλλά και σύντροφος του ανθρώπου σ’ αυτή την πορεία. Όταν υπήρχε ένα τέτοιο όνειρο, υπήρχε και η ανάλογη ερμηνεία από τους ιερείς και τους Ζάκορες, και ανάλογα ποιά σύμβολα είδαν, αυτά τους έδιναν και οδηγίες. Ένα ακόμα πιο θετικό σύμβολο ήταν ο κόκορας. Ο κόκορας! Γιατί; Τι έννοια έχει ο κόκορας; Μπορείτε να το σκεφθείτε; Το ξέρουμε! Το ξέρουμε όλοι. Μας ξυπνάει. Αναγγέλλει την ημέρα. Αναγγέλλει το φως. Είναι αγγελλιοφόρος της θεραπείας. Και κυρίως...το καλύτερο, το ύψιστο σύμβολο θεραπείας και ίασης, το φίδι! Η εμφάνιση του φιδιού στα όνειρα ήτανε σημάδι για άμεση ίαση, ότι ο κύκλος είχε τελειώσει, ότι είχε μπει σ’ αυτό το επίπεδο, όπου όλη η ισορροπία των ενεργειών θα αποκατασταθεί.
Σήμερα, το φίδι στα όνειρα είναι ένα πολυδιάστατο σύμβολο, κι έχει πολλές φορές και αρνητικές έννοιες˙ τις δίνει το ίδιο μας το υποσυνείδητο, ο ίδιος μας ο νους. Από μια χριστιανική θεώρηση, έχει πάρει πολλές φορές την έννοια του κακού, την έννοια του πειρασμού. Έτσι πράγματι, πολλές φορές η εμφάνιση του φιδιού στα όνειρα δεν έχει σχέση με θεραπεία, αλλά έχει σχέση με την παρουσία του πόνου. Άλλες έννοιες που μπορεί να έχει το φίδι, αλλά έχουνε υποχωρήσει... έχει να κάνει με την ανανέωση της ίδιας μας της ύπαρξης, το πέρασμα των εποχών (το φίδι που χάνει την ουρά του, χάνει το δέρμα του και αλλάζει δέρμα) με το αύριο, την αιωνιότητα (ο ουροβόρος όφις, το φίδι που δαγκώνει την ουρά του). Όμως πάντα υπάρχει, ακόμη και στη χριστιανική παράδοση –σκεφτείτε τα φιδάκια της Παναγίας– υπάρχει πάντα σαν μια μακρινή ανάμνηση˙ κουβαλάει αυτή την ηχώ, ότι κάποτε το φίδι ήταν ακριβώς αυτό που έδειχνε τη σύνθεση, την ολοκλήρωση. Έτσι, αν δείτε ..αν υπάρχει ένα άρρωστο άτομο στην οικογένειά σας ή εσείς βρισκόσαστε σε μια κατάσταση –όχι αναγκαστικά σωματικής ασθένειας– μιας κατάστασης διαταραχής, θα έλεγα, το να δείτε φίδια, ένα φιδάκι που να μη σας δίνει την απειλητική αίσθηση, αλλά να έρχεται απ’ έξω προς τον χώρο στον οποίο βρίσκεσθε, αυτό είναι σημάδι... μπορεί και να είναι ένα σημάδι επερχόμενης ίασης. Αυτό το οποίο υπάρχει μέσα σας και σας βαραίνει, θα φύγει. Μπορεί δηλαδή να έχει μια συμβολική και προγνωστική, αν θέλετε, διάσταση θεραπείας.
Η εγκοίμηση ήταν ακριβώς αυτή η καταφυγή στο Θείο. Γιατί μόνο ο Θεός θεραπεύει. Όπως είχα αναφέρει και άλλες φορές, όπως λέει το ρητό: «ο ιατρός επιδένει, ο Θεός επουλώνει». Ότι και αν κάνουμε εμείς δεν μπορούμε να κολλήσουμε δύο κόκαλα, δεν μπορούμε να επουλώσουμε μια πληγή. Βοηθάμε τον οργανισμό να κάνει αυτό που ξέρει εκείνος πολύ καλύτερα από μας. Η σοφία, που έχει ο οργανισμός μας, είναι μια θεία διάσταση˙ η ίδια ή φύση λειτουργεί, την οποία το μικρό «εγώ»... Όλη η ιστορία της επιστήμης είναι αυτή η προσπάθεια να καταλάβουμε το πως λειτουργεί, έτσι δεν είναι; Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια προσπάθεια να απαντήσουμε στα ερωτήματα που μας γεννάει η φύση. Κι όταν είμαστε έτοιμοι, τις βρίσκουμε τις απαντήσεις.
Αυτή η καταφυγή στο Θείο, και πως το όνειρο βρίσκεται στην καρδιά αυτής της πορείας, ανάμεσα από τον πόνο προς τη Θεία Συνειδητότητα, ανήκει σε μια Ιατρική ιερή, σε μια κοσμοθεώρησης που έβλεπε μια ανώτερη κοσμική τάξη, και το πως βρισκόμαστε εναρμονισμένοι ή σε δυσαρμονία με αυτή.
Αργότερα, ήταν ο Ιπποκράτης, – γιος ιερέα του Ασκληπιού, μεγάλωσε μέσα στα εγκοιμητήρια. Αλλά ήταν ένας άνθρωπος, που είχε ένα νου περίεργο, που έθετε ερωτήσεις. Ήταν ένας άνθρωπος, που είχε ένα επιστημονικό πνεύμα. Δεν είδε την ασθένεια σαν κάτι που απορρέει από το θείο και ούτε έκανε αναγωγή στο θείο. Είδε την ασθένεια σαν κάτι που δημιουργείται σαν διαταραχή μέσα στη φύση, σαν μια φυσική διαδικασία, η οποία προκύπτει, και αυτό προσπάθησε να καταλάβει: τι είναι αυτό που δημιουργεί την ασθένεια και τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει σε θεραπεία.
Η δυτική ιατρική, αυτό που λέμε δυτική ιατρική, δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η φυσική ιατρική, η ιατρική του Ιπποκράτη. Και ας μην βιαζόμαστε να μειώνουμε ή να υποτιμούμε τις μεγάλες κατακτήσεις της δυτικής ιατρικής. Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή. Όμως, ο 20ος αιώνας είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός αιώνας, κυρίως για τη συνειδητότητα της ανθρωπότητας. Ιδίως από τη δεκαετία του ’60 και μετά, άρχισε ν’ αναπτύσσεται αυτό που σήμερα ονομάζουμε ολιστική σκέψη. Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνειδητοποίηση ότι το καθετί συνδέεται με το Όλον. Ότι η σπαστική κολίτιδα ή ότι μια νεοπλασία ή μια αυτοάνοση ασθένεια δεν είναι ανεξάρτητη από τις ψυχικές λειτουργίες. Δεν είναι ανεξάρτητη από τον τρόπο που νοιώθεις κι από τον τρόπο που σκέπτεσαι, απ’ το πως βιώνεις τη ζωή σου.
Σήμερα γνωρίζουμε˙ επιστημονικά γνωρίζουμε˙ επιστημονικά είναι τεκμηριωμένο, ότι καθετί που σκεπτόμαστε και καθετί που νοιώθουμε, μεταφράζεται σε μια βιοχημική διεργασία στον οργανισμό μας. Είναι η ψυχή μας, απ’ τα βαθύτερά της μέρη, που καθορίζει το πως θα είναι η επιφάνεια. Και οποιαδήποτε διαταραχή, πριν ακόμα φανεί, εκδηλωθεί στη μορφή, έχει ξεκινήσει από πιο λεπτοφυή, αν θέλετε, στρώματα. Πρώτα υπάρχει ένας πόνος, μια αντιπαλότητα, μια έννοια χωριστικότητας, που υπάρχει πρώτα σαν σκέψη, σαν συλλογισμοί. Υπάρχει ένας πόνος, μια χωριστικότητα, μια αντιπαλότητα, ένα ανικανοποίητο, ένα κενό, μέσα στο φάσμα των συναισθημάτων που νοιώθουμε και, αργά ή γρήγορα, αυτό θα καθορίσει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος σε τέτοιο βαθμό, όπου η Αμερικάνικη Ιατρική Εταιρεία αποδέχεται ότι το 87% των ασθενειών, ακόμα και ιογενούς προελεύσεως, έχουν ψυχογενή και ψυχοσωματικά αίτια.
Επιστρέφουμε λοιπόν τις τελευταίες δεκαετίες σε μια ιερή θεώρηση των πραγμάτων, σε μια σφαιρική κατανόηση, ότι τι κάθε σύστημα του οργανισμού δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, αλλά είναι άμεσα συνδεδεμένο με όλες τις υπόλοιπες εκφράσεις της ύπαρξής μας. Και αν θυμηθείτε από που ξεκινήσαμε, ότι το συνειδητό «εγώ» είναι η πιο μικρή έκφραση της ύπαρξής μας, είναι αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα μας, που καθορίζει την πραγματικότητα και τη μορφή του συνειδητού «εγώ»˙ το πως σκεπτόμαστε, το πως νοιώθουμε. Και αν υπάρχει η δυνατότητα ώστε το «εγώ» να λειτουργεί έτσι, ώστε να παράγει πόνο, η Ιερή Ιατρική μας θυμίζει και μας δείχνει την πορεία, ότι μέσα μας επίσης υπάρχει και αυτό το μέρος, που χρειάζεται να συντονιστούμε με αυτό. Η συνειδητότητά μας να αρχίσει να αγγίζει αυτό το μέρος, όπου μπορούμε να βρούμε την ίαση.
Η εγκοίμηση, μετά από τον 5ο μ.Χ. αιώνα, που έκλεισαν και τα τελευταία Ασκληπιεία, μεταφέρθηκε σαν πρακτική μέσα στον χριστιανισμό. Αλλά όταν παίρνεις μια πρακτική και την αποκόβεις από τις ρίζες της, και από το πλαίσιό της και από τις θεωρήσεις της, γίνεται μια στείρα πρακτική. Στην Ακρόπολη, υπάρχει η εκκλησία του Αγ. Αντωνίου, που παλιότερα ήταν ένας ναός του ασκληπιείου, ένα κοιμητήριο. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν γίνει και εργασίες, και μπορεί κανείς να το επισκεφθεί και να δει τα κρεββάτια της εγκοίμησης, όπου τότε χριστιανοί έπεφταν να κοιμηθούν. Αλλά φυσικά δεν συναντούσαν τον Ασκληπιό. Θα συναντήσουν ένα χριστιανό άγιο. Θα συναντήσουν σήμερα τον Άγιο Ραφαήλ.
Αυτό το σύμβολο, αυτό το εγρηγορός, το οποίο δείχνει ότι βρίσκεσαι μέσα στη θεία περιοχή, ίσως να μην είναι ο ίδιος ο Άγιος Ραφαήλ (το πνεύμα του αυτό καθαυτό) να μην είναι ο Άγιος Νικόλαος, αλλά νά' ναι η ίδια η Ψυχή, που μορφοποιεί αυτή την ποιότητα που συναντάει μπροστά της με το πιο γνωστό οικείο σε κείνη σύμβολο.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν έχεις μια ιδιαίτερη σχέση μ΄έναν άγιο, αυτόν είναι πιθανότερο να συναντήσεις στα όνειρά σου. Αν η πίστη σου είναι στους αγγέλους, είναι πολύ πιθανόν να συναντήσεις κάποια αγγελική μορφή. Αν έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με την Παναγία ή τον Ιησού, είναι πολύ πιθανόν ότι θα συναντήσεις σύμβολα (μια μαυροντυμένη γυναίκα ή ένα άγνωστο άντρα σ’ ένα όνειρο) τα οποία να σηματοδοτούν την έννοια της θεραπείας˙ ότι πλησιάζεις σε αυτό.
Και σήμερα μπορούμε να το κάνουμε. Μπορούμε να πάρουμε αυτή την πορεία για την ίαση, αλλά αυτή η πορεία δεν έχει να κάνει μ’ ένα φάρμακο που θα πάρουμε, το οποίο θα μας γιάνει, γιατί το φάρμακο δεν μπορεί να επέμβει στις διεργασίες της ψυχής. Μπορούμε να θεραπεύσουμε μια πληγή, να τη φροντίσουμε μια πληγή, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να φροντίσουμε και να θεραπεύσουμε μια πληγή της ψυχής!
Ο 20ος αιώνας, που μας έβαλε την ψυχοθεραπεία μέσα σε επιστημονικά πλαίσια και έχουμε βαδίσει πολύ μέχρι τότε, έχει βάλει την ψυχολογία σαν αντικείμενο γνώσης και, όπως είδαμε την προηγούμενη φορά (όσοι ήσασταν) εν πολλοίς, η ιστορία της ίδιας της εξέλιξης της επιστήμης της ψυχολογίας έχει καθοριστεί από τη σχέση που είχε ο πατέρας της ψυχανάλυσης, ο Freud, με τον καλύτερο και πιο ικανό μαθητή του, τον Jung, και πως η σχέση τους αυτή καθορίστηκε από τα όνειρα˙ απ’ τον διαφορετικό τρόπο που αντιμετώπιζαν τα όνειρα.
Βλέπετε αυτά ...συνήθως δεν τους δίνουμε τόση σημασία... τα όνειρα στον ύπνο μας. Σηκωνόμαστε και ξαναζούμε την εγρήγορση, ξαναζούμε την καθημερινότητά μας και...δίνουμε δεύτερη ματιά σ’ αυτά...
Πως τελικά έχουνε καθορίσει όμως την ιστορία της ανθρωπότητας; Και μην αρχίσω με ιστορίες ονείρων, που οδήγησαν σε μάχες, οδήγησαν σε νίκες, ενέπνευσαν στρατηγούς, τον Μ. Αλέξανδρο, τον Ιούλιο Καίσαρα να κάνουν μια πράξη ή την άλλη, να πάρουν μια απόφαση ή την άλλη. Είναι εκπληκτικό το πως αυτή η περιοχή του ονειρέματος έχει καθορίσει την ιστορία της ανθρωπότητος και είναι δύσκολο να το αναγνωρίσουμε.
Τα όνειρα ακριβώς μας δείχνουν αυτή τη δυνατότητα, μια και μας μεταφέρουν την αλήθεια, που υπάρχει μέσα μας, πέρα απ’ αυτές τις ψευδαισθήσεις, πέρα από τον πόνο, αν θέλετε, του μικρού «εγώ», που κι αυτός βέβαια αντανακλάται μέσα στο ονείρεμα. Γιατί το ονείρεμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια αντανάκλαση, ένα καθρέφτισμα του υποσυνειδήτου. Ό,τι υπάρχει μέσα μας, αυτό θα βλέπουμε. Αν είσαι άτομο που ανησυχεί συνεχώς, αν είσαι άτομο που περιμένεις, ξέρω ’γω, λαχτάρες, αν βλέπεις κάθε φορά τον καινούργιο λογαριασμό που σούρθε σαν την καταστροφή στη ζωή σου, αν όλη σου η ύπαρξη και όλη σου η σκέψη σου είναι η τσέπη σου, η οικονομική σου πλευρά, αν όλη σου η ενέργεια πηγαίνει σ’ αυτό που λέμε στην κοινωνική σου θέση, στο πως σε βλέπουν οι άλλοι – που δεν υπάρχει˙ μια κατασκευή του νού είναι – σε μια περσόνα. Αυτό είναι ακριβώς ότι χάνουμε την επαφή με τον βαθύτερο εαυτό μας. Ρίχνουμε το βάρος σ’ αυτούς τους ρόλους που παίζουμε. Ρίχνουμε το βάρος σε μια οπτική γωνία που μας μετράει έτσι η κοινωνία, εσωτερικεύουμε αυτό το πράγμα, και φοβόμαστε. Και όλοι οι φόβοι γεννιούνται από το να μην χάσουμε αυτή τη θέση. Φοβόμαστε την χρεωκοπία, τη φτώχεια Δεν υπάρχει χρεωκοπία στο Σύμπαν! Δεν υπάρχει ο όρος, η έννοια «χρεωκοπία»! Αυτό είναι κατασκευή της ανθρώπινης διανόησης. Δεν υπάρχει οικονομικό αλισβερίσι στο Σύμπαν. Γι’ αυτό και στο σύμπαν δεν μπορεί να παράγει φόβο! Ο φόβος παράγεται μόνο από την κτητικότητα που έχει το μικρό «εγώ». Και στην πραγματικότητα, μόνο το «εγώ» είναι αυτό το οποίο φοβάται την εκμηδένισή του! Φοβάται το θάνατο. Η ψυχή δεν μπορεί να δημιουργήσει φόβο για κάτι που εμπεριέχει μέσα της! Δεν μπορεί να φοβάται το θάνατο, γιατί τον αναγνωρίζει σαν μέρος μιας διαδικασίας. Το «εγώ» είναι αυτό που φοβάται τα πάντα.
Αν μπορώ να κάνω την απόσταση από τον πόνο να φτάσω, ώστε να μπορώ να συντονιστώ με τη Θεία Συνειδητότητα, με την αληθινή μου υπόσταση (για να καταλαβαινόμαστε, να το ονομάσουμε τον Ανώτερό μας Εαυτό, τη θεία μας πλευρά, την πνευματική μας πλευρά) το πρώτο πράγμα είναι να στρέψουμε το βλέμμα προς τα μέσα˙ ν’ αντιληφθούμε πως δημιουργείται αυτός ο πόνος. Και ο μόνος τρόπος, όχι ο μόνος, ένας από τους τρόπους αλλά, αυτό που ο Freud ονόμασε (είπαμε όχι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους) αλλά ο βασιλικός δρόμος, για να στρέψω την προσοχή μου μέσα μου και ν’ αντιληφθώ την αλήθεια, τη διαταραχή. Είναι αυτή η πλευρά της ύπαρξής μου, όπου φαίνεται να μην υπάρχω, να μην μπορώ να δρω συνειδητά, ότι τα πράγματα μου φαίνονται να συμβαίνουν. Βλέπω μια τίγρη στ’ όνειρο, αρχίζω να τρέχω, μπαίνω μέσα σε μια εκκλησία και όλ’ αυτά μου φαίνονται σαν εγώ να δρω σ’ ένα σκηνικό. Στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ψυχή μου μορφοποιημένη˙ το ίδιο μου το υποσυνείδητο, που γεννάει και δημιουργεί μορφές. Όσο ταυτίζομαι με τη μορφή...–που τί σημαίνει αυτό; Δεν υπάρχω! Δεν έχω συνείδηση! Συνείδηση είναι από το συν+ειδός: δηλαδή από την είδηση, από το ερέθισμα που έρχεται, υπάρχει ένα συν, κάποιος που παρατηρεί, κάποιος που έχει επίγνωση ότι αυτό γίνεται. Όταν δεν έχω επίγνωση, είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το συνηθισμένο ονειρικό «εγώ». Τα πράγματα φαίνεται να μου συμβαίνουν έξω από μένα. Η τίγρις με φοβίζει, γιατί τη βλέπω έξω από μένα. Μπαίνω στην εκκλησία γιατί ζητάω καταφυγή, προστασία, γιατί πιστεύω ότι είναι ένας χώρος που είναι έξω από μένα.
Το συνειδητό ονείρεμα, η δυνατότητα δηλαδή ν’ αποκτήσω επίγνωση μέσα στο όνειρο –ότι αυτό που ζω είναι ένα όνειρο, άρα μπορώ να ελέγξω τη μορφή του– πρώτ’ απ’ όλα σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας! Καταλαβαίνεις ότι η τίγρη είναι ένα δημιούργημα δικό σου! Μπορείς απλά να σηκώσεις το χέρι σου και να οραματιστείς μια ακτίνα να βγαίνει απ’ το χέρι σου, και να τη μετατρέψεις, να τη δεις να μικρύνει, να μικραίνει, να μικραίνει, να μικραίνει και να γίνεται ένα πολύ γλυκό χαριτωμένο γατάκι˙ πολύ μικρό, ενός μηνός κιόλας! Μπορείς να το κάνεις αυτό˙ στ’ όνειρο βρίσκεσαι.
Και αυτό που μας λέει το συνειδητό όνειρο, αυτή η δυνατότητα, είναι να μας υπενθυμίζει ότι έχουμε και αυτή τη δύναμη: να μετατρέψουμε τον φόβο σε σύμμαχο. Ότι άμα αντικρύσουμε το φόβο κατάματα, θα δούμε ότι δεν βλέπουμε τίποτε εκεί έξω που μας απειλεί, εκτός από ένα νου, ο οποίος δημιουργεί αυτή την απειλή.
Καθώς αποκτώ συνειδητότητα μέσα στα όνειρα, και επιλέγω ότι σ’ αυτό το συνειδητό όνειρο θα συναντήσω τον Άγιο Ραφαήλ, θα καλέσω τον Άγιο Ραφήλ, επιλέγω σ’ αυτό το όνειρο η δράση μου να είναι μια προσευχή. Τότε μένει μέσα μου το χνάρι αυτής της βιωματικής εμπειρίας επαφής με το θείο, που προερχόταν ακριβώς από την...όλη αυτή τη διαδικασία, όπου προετοιμάζομαι μέσα από νηστεία, μέσα από καθαρμούς, μέσα από ψυχοθεραπευτικές διαδικασίες. Στην ορθόδοξη παράδοση έχουμε την μετάνοια. Είναι και ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Αν δεν μπορέσεις να συγχωρέσεις αυτούς που σε πληγώσαν, αν δεν μπορέσεις να συγχωρέσεις τον εαυτόν σου γι’ αυτούς που έχεις εσύ πληγώσει, είτε το γνωρίζεις, είτε τ’ αποδέχεσαι, είτε δεν το γνωρίζεις, είτε δεν το αποδέχεσαι. Όσο παραμένει εξορισμένο από σένα, όσο αρνείσαι (ότι «έγώ δεν έχω πληγώσει κανέναν», ότι «εγώ είμαι μια χαρά»), δεν υπάρχει περίπτωση να το θεραπεύσεις.
Η πρώτη και απαραίτητη και ικανή συνθήκη για τη θεραπεία είναι πρώτα ν’ αναγνωρίσεις την ασθένεια, έτσι δεν είναι; Τι χρειάζεται να κάνεις πρώτ’ απ’ όλα όταν πέσεις σε μια παγίδα; Ν’ αναγνωρίσεις ότι είναι μια παγίδα! Μόνο τότε θα μπορέσεις να βγεις έξω. Αν δεν μπορεί να δεις τον εαυτόν σου κατάματα και ν’ αποδεχτείς την αλήθεια σου, δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία, μέσα απ’ τη θέση της άρνησης. Για κάποιους ανθρώπους, αυτό το πλατύσκαλο, το ν’ αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό που σκέφτονται και γι’ αυτό που νοιώθουν, το ν’ αντικρύσουν την αλήθεια για τον εαυτόν τους, μπορεί να τους πάρει μια ολόκληρη ζωή! Μπορεί να μη βρουν ποτέ τη θεραπεία! Γιατί; Γιατί ποτέ δεν αναγνώρισαν τη διαταραχή. Γιατί ποτέ δεν ανίχνευσαν αυτό που υπάρχει βαθύτερα μέσα τους. Ποτέ δεν συνέλαβαν τη δυνατότητα ότι μπορούν να κάνουν αυτή την πορεία, μπορούν να μπούνε στο άβατο της ψυχής τους, μπορούν να συντονιστούν με τη Θεία Συνειδητότητα μέσα τους.
Τα όνειρα είναι απαραίτητος και πολύτιμος σύμμαχος σ’ αυτή τη διαδικασία. Σαν διαγνωστικό εργαλείο για τις διαταραχές που υπάρχουνε βαθύτερα μέσα μας, το χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Ιπποκράτης. Πρόσεχε τα όνειρα των ασθενών του, κι αυτός –είπαμε, μεγάλωσε μέσα στα εγκοιμητήρια, έτσι;– πρόσεχε, αλλά με μια διαφορετική ματιά. Ένα άλλος μεγάλος Έλληνας γιατρός, ο Γαληνός, στον 2ο αιώνα, έχει γράψει μάλιστα –υπάρχουνε και τα γραπτά του– για το πόσο πρόσεχε τα όνειρα των ασθενών, αλλά κυρίως εμπιστευτότανε και τα δικά του. Έχει περιγράψει περιστατικά, που υπάρχουν στη βιβλιογραφία, για όνειρο το οποίο τον είχε συμβουλέψει σ’ έναν ασθενή να του κάνει μια τομή εδώ, ανάμεσα στον αντίχειρα και στον δείκτη, ώστε ν’ αφήσει το αίμα να κυλίσει και εφάρμοσε αυτή τη θεραπεία, την οποία είδε στον ύπνο του. Είχε κάνει μια διάνοιξη αποστήματος σ’ένα παλαιστή, ο οποίος είχε χτυπήσει από μέσα μ’ ένα τρόπο που τον περιγράφει, όπως ακριβώς το είδε στ’ όνειρό του. Ενδιαφερόταν επίσης ιδιαίτερα και για τα όνειρα των ασθενών. Γιατί γνώριζε αυτό και που σήμερα ξανανακαλύπτουμε ότι η ασθένεια, οποιαδήποτε διαταραχή, πρώτα δημιουργείται, όπως είπαμε, στα πιο λεπτοφυή μας μέρη, πρώτα φαίνεται μέσα στο υποσυνείδητο, πριν ακόμα πάρει τη μορφή την υλική, να φανεί στο σώμα.
Έτσι, ένα μεγάλο μέρος του συμβολισμού των ονείρων μπορούμε να το προσεγγίσουμε από μια διαγνωστική πλευρά. Μπορούμε να δούμε πως το σώμα συμβολίζεται καμιά φορά στα όνειρα. Να διευκρινήσω εδώ: όταν μιλάμε για την προσέγγιση τη διαγνωστική δεν αποκλείει τις άλλες τις προσεγγίσεις. Δηλαδή η προσέγγιση «τα ΚΤΙΡΙΑ», μια προσέγγιση που έχει να κάνει και με τον Jung και με τον Strephon Kaplan-Williams
Επειδή κατοικούμε, είμαστε κάτοικοι, το νοιώθουμε είμαστε κάτοικοι στα σπίτια μας, πολλές φορές το ίδιο μας το σώμα και οι λειτουργίες καθρεφτίζονται μέσα στον ονειρικό συμβολισμό με τα κτίρια – τα σπίτια

Προβολή Πίνακα:

Ανθρώπινο Σώμα: Συμβολικές Απεικονίσεις
ΚΤΙΡΙΑ – ΣΠΙΤΙΑ
Κατοικούμε μέσα στο σώμα μας και έτσι κάποιες φορές η
κατάσταση ενός κτιρίου σε ένα όνειρο μπορεί να
απεικονίζει την κατάσταση του οργανισμού.
● Κεντρική είσοδος: Στόμα
● Σαλόνι: Καρδιά
● Σκάλες: Σπονδυλική στήλη
● Παράθυρα: Μάτια
● Κουζίνα: Στομάχι – πεπτικό σύστημα
● Ηλεκτρικά: Νευρικό σύστημα
● Υδραυλικά – Αποχετεύσεις: Κυκλοφορικό – πεπτικό

Έτσι, πολλές φορές η κεντρική είσοδος μπορεί να παραπέμπει στο στόμα. Ν’ αναφέρω μια σύντομη ιστορία για μια κυρία που είχα στο ονειρικό εργαστήρι, η οποία είχε θέμα, είχε κάποια παραπάνω κιλά και είχε δει ένα όνειρο. Είχε δει ένα όνειρο ότι φυσούσε αέρας από την κεντρική είσοδο. Είχε ανοίξει η κεντρική είσοδος και έμπαιναν μέσα λάσπες, σκουπίδια, φύλλα, κλαριά. Μέσα από την ανάλυση, που κάναμε μέσα στην ομάδα, στο ονειρικό εργαστήριο, έδωσε αυτή τη διάσταση: ότι κεντρική είσοδος είναι το στόμα και ότι τα σκουπίδια, η βρώμικη λάσπη συμβολίζουν αυτό που μπαίνει μέσα απ’ το στόμα, τη διατροφή της. Κάναμε μια τεχνική που έρχεται μέσα από την ονειρική θεραπεία (dreamtherapy). Σε κατάσταση βαθιάς ύπνωσης, η κυρία πήρε μια σκούπα, σκούπισε καλά, έριξε νερό, καλό νερό, έτσι να καθαρίσει απόλυτα, απ’ έξω και από μέσα, όλο να καθαρίσει, όλο το σαλόνι, και κυρίως βιώνει ότι κλειδώνει τη πόρτα, τη κλείνει και ότι μόνο αυτή μπορεί να την ανοίγει. Το αποτέλεσμα: ενώ πριν είχε πάρει πολλά διατροφικά προγράμματα από διαιτολόγους και συνήθως ακολουθούσε για τρεις τέσσερις μέρες, μετά την τέταρτη μέρα, ξέρετε... αρχίζουν οι επιδρομές στο ψυγείο...αρχίζει το τσιμπολόγημα...και τα ξέρετε˙ είναι δύσκολο να πάμε κόντρα στον εαυτό μας.
Η πιο δυνατή μάχη, η πιο σκληρή μάχη είναι να πολεμάμε τις ίδιες μας τις συνήθειες. Όμως, ακριβώς επειδή με αυτό το σύμβολο του ελέγχου της πόρτας (ότι μπαίνει τώρα ό,τι καθαρό θέλω) που για το υποσυνείδητο έχει συγκεκριμένη σημασία, δεν χρειάζεται το «εγώ» να το γνωρίζει. Τα σύμβολα είναι η γλώσσα που μιλάει το υποσυνείδητο. Ξέρουνε εκείνα πολύ καλύτερα από το «εγώ». Στην πραγματικότητα, το «εγώ» καλείται να μάθει αυτή τη γλώσσα που ήδη γνωρίζουμε. Βλέπετε αυτή την πλατωνική ιδέα, έτσι; Ό,τι καθετί που γνωρίζουμε, στην πραγματικότητα είναι μια ενθύμηση, μια ανάμνηση.
Η κυρία με το επόμενο πρόγραμμα, μέσα σε δυο μήνες, έχασε δέκα οχτώ κιλά. Γιατί; Γιατί άλλαξε το σύμβολο! Από τη θέση ότι είμαι ένα σύμβολο, μια κατάσταση που συμβολίζει «εγώ δεν ελέγχω τι μπαίνει μέσα μου» και μπαίνει και βρώμικο και ο,τιδήποτε άλλο, μπήκε σε μια θέση ελέγχου, όπου μπορώ˙ μπορώ να το κάνω αυτό. Πάντα η θέση πόνου είναι μια θέση αδυναμίας, ενώ η θέση δύναμης είναι αυτή που μπορεί να με κάνει να κάνω επιλογές, καλύτερες επιλογές. Καλύτερες επιλογές για τη διατροφή μου, όπως το παράδειγμα. Καλύτερες επιλογές για τις σχέσεις μου –ακόμα πιο σημαντικό. Και ακόμα πιο ουσιαστικό: καλύτερες επιλογές για το τι θέλω να μπαίνει μέσα στο νου μου, για το πως σκέπτομαι!
Μόνο απ’ αυτή τη θέση της ανάληψης της ευθύνης γι’ αυτό που σκέπτομαι μπορώ να πω ότι αντιλαμβάνομαι ότι φοβάμαι, ότι πονάω. Αντιλαμβάνομαι ότι βλέπω αρνητικά το μέλλον, τον εαυτόν μου, τις σχέσεις μου, οτιδήποτε άλλο. Η δύναμη σημαίνει ότι αναγνωρίζω ότι μπορώ να επιλέξω να σκεφτώ θετικά. Μπορώ να σκέφτομαι θετικά. Δεν είμαι φτιαγμένος έτσι σ’ ένα καλούπι εργοστασίου, ότι αυτός ο τρόπος έτσι είναι, δεν αλλάζει. Μπορώ ν’ αλλάξω. Μπορώ να κάνω καλύτερη επιλογή στον τρόπο με το οποίο σχετίζομαι.
Μαθαίνω ότι...αυτό που ξεκινήσαμε: ότι η πιο ουσιαστική γνώση, είναι η γνώση, που αλλάζει την ποιότητα του είναι μας˙ η γνώση του πως λειτουργεί ο άνθρωπος˙ η γνώση που απαντάει στο ερώτημα το «ποιός είμαι;», «ποιός είμαι, ποιός είσαι;» Γιατί λειτουργείς έτσι όπως λειτουργείς; Όταν αρχίσω και μπαίνω βαθύτερα σ’αυτό, τότε μπορώ ν’ αναγνωρίσω ότι πέρα ίσως από αυτό το μικρό «εγώ» και τη ψευδαίσθηση που παράγει, και τον πόνο που παράγει, έχω και τις δυνατότητές μου. Έχω και αυτή τη Θεία Συνειδητότητα, αυτή την πλευρά, που μπορώ να συνδεθώ μαζί της. Έχω τη δυνατότητα της θεραπείας.
Μερικά απ’ αυτά (δείχνει στον πίνακα) είναι συμβολικές απεικονίσεις στα «κτίρια» και στα «σπίτια». Αναγκαζόμαστε, λόγω ότι έχουμε περιορισμένη ώρα...Αυτά είναι θέματα που μπορεί να τα κοιτάμε για μήνες... Και πάλι επιλέγω, πάλι θέλω να τονίσω ότι δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που βλέπετε ένα σπίτι στ’ όνειρό σας, έχετε τη σωματική διάσταση. Υπάρχουν και τα σπίτια σαν απεικόνιση ψυχολογικής συγκρότησης, με λίγα λόγια ,έτσι;
Σαλόνι είναι το «Εγώ», εκεί που υπάρχει αντίληψη.
Τα Υπόγεια είναι το Υποσυνείδητο.
Σοφίτες – Ταράτσες – τα ψηλά μέρη έχουνε να κάνουνε με τις ιδέες μας, τις πεποιθήσεις μας για τον Κόσμο.
Μπορούμε να το δούμε διαφορετικά, όπως και:
Τα Δωμάτια του σπιτιού, το καθένα έχει διαφορετικές αφετηρίες που μπορούμε να το προσεγγίσουμε. Δεν είναι όλες σωματικές.
Η Κρεββατοκάμαρα, για παράδειγμα, το τι συμβαίνει μέσα στην κρεββατοκάμαρα έχει σχέση με την προσωπική μας ζωή, τις προσωπικές σχέσεις, έτσι; Μια γυναίκα, ας πούμε, που έχει ανασφάλειες μέσα στην ερωτική της σχέση, μπορεί να δει πράγματα, που υπάρχουνε κάτω από το κρεββάτι ή σκουπίδια ή βρώμικα ή να νοιώθει ότι κάτι υπάρχει απειλητικό κάτω από το κρεββάτι.
Το Σαλόνι είναι πάλι το «εγώ» μας, είναι εκεί που συναλλασσόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, έχει μια κοινωνική διάσταση.
Τα Μπαλκόνια, τα Παράθυρα και αυτά που βλέπουμε. Είναι συνήθως αυτά που βλέπουμε απ’ έξω, πως μας βλέπουνε οι άλλοι.
Η Κουζίνα είναι ένα μέρος, όπου ταυτόχρονα φροντίζουμε τον εαυτόν μας, αλλά ετοιμάζουμε και σχέδια. Βάζουμε πράγματα μέσα στην κατσαρόλα και ετοιμάζουμε σχέδια, κυοφορούμε πράγματα, μαγειρεύουμε πράγματα με το μυαλό μας. Έτσι, μπορεί να έχει να κάνει με τα σχέδιά μας, με το πως βλέπουμε αυτά.
Το Μπάνιο, ένα μέρος που βρισκόμαστε πολλές φορές με τον πραγματικό μας εαυτό. Ένα έντονο όνειρο είναι το να μην μπορώ ν’ αντικρίσω στον καθρέφτη, ή να βλέπω στον καθρέφτη πράγματα, τα οποία με τρομάζουν. Έχει να κάνει ακριβώς με το ότι...υπάρχει μέσα μου μια πλευρά, μια Σκιά, αν θέλετε, για να χρησιμοποιήσω μια ορολογία του Jung, η οποία μας τρομάζει και δεν μπορούμε να την αποδεχτούμε σαν δικιά μας. Ένας άλλος... και βλέπετε εδώ... (δείχνει τον πίνακα) για παράδειγμα...ένα...ναι. Αν δείτε για παράδειγμα ότι ένας σωλήνας έχει βουλώσει ή ότι δεν κυλάει το νερό μπορεί να παραπέμπει σε προβλήματα αρτηριοσκλήρωσης, μπορεί να παραπέμπει σε προβλήματα με το κυκλοφορικό. Τα ηλεκτρικά, όταν αναβοσβήνουν φώτα, μπορεί να παραπέμπει σε νευροφυτικές διαταραχές, μπορεί να παραπέμπει σε κρίσεις πανικού ή σε οτιδήποτε άλλο.
Αξίζει αυτό να το μελετήσει κανείς σαν σύστημα. Τώρα αναγκαστικά, απλά το περνάμε. Κι ένας άλλος τρόπος για ν’ απεικονιστεί το σώμα, συνήθως και οι λειτουργίες του, και μπορεί μέσα απ’ αυτό να δεις δυσλειτουργίες είναι το αυτοκίνητο, επειδή το σώμα, παράλληλα, εκτός ότι κατοικούμε μέσα του, το βιώνουμε και σαν κάτι που μεταφέρει τη Συνειδητότητά μας. Μας μεταφέρει.
Άρα λοιπόν και τα μέρη του.....

Προβολή Πίνακα

Ανθρώπινο Σώμα – Συμβολικές απεικονίσεις
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ – ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕΣΑ
Το σώμα είναι το όχημα που μας μεταφέρει, έτσι κάποιες
φορές το υποσυνείδητο συμβολίζει το σώμα με ένα
αυτοκίνητο. Τα μέρη του αυτοκινήτου συμβολίζουν
αντίστοιχα μέρη του σώματος
Βενζίνη –Καρμπυρατέρ: Διατροφή – Στομάχι
Κινητήρας: Καρδιά
Αμορτισέρ: Μέση – Γόνατο
Φώτα – Προβολείς: Μάτια
Χρώμα: Δέρμα

Αν έχει πρόβλημα, για παράδειγμα στ’ αμορτισέρ, δεις ότι περνάς από λακκούβες  μπορεί να δείχνει καταπόνηση στις αρθρώσεις, στη σπονδυλική στήλη, δυσπλασίες κ.λ.π.
Αν δεν βλέπω μπροστά που οδηγώ, μπορεί νά 'χει να κάνει θέμα με τα μάτια.
Και πάλι. Δεν σημαίνει κάθε φορά που βλέπετε αυτοκίνητο ή ένα μεταφορικό μέσο ότι σχετίζεται με το σώμα. Ταυτόχρονα, το αυτοκίνητο είναι πάρα πολύ συχνό σύμβολο. Μπορεί να συμβολίζει την πορεία, μια πορεία, μια πορεία μέσα σε μια συγκεκριμένη σχέση, το που πηγαίνει αυτή η σχέση, το πως, αν είμαι στη θέση του συνοδηγού...και ...δεν εμπιστεύομαι τον οδηγό, μπορεί να παραπέμπει σε μια σχέση. Έχει σημασία αν βρίσκομαι στη θέση του οδηγού, η κατάσταση του οχήματος... Γενικά το... οδηγώ ένα αυτοκίνητο μπορεί ν’αναφέρεται στον τρόπο που οδηγούμε τον εαυτόν μας μέσα στη ζωή. Καταλαβαίνετε αυτήν την αναλογία.
Είπαμε: καλύτερος «κριτής των ενυπνίων», που έλεγε και ο Ιπποκράτης, είναι αυτός που προσέχει αυτές τις ομοιότητες. Πορεία με πορεία! Άρα το ένα μπορεί να συμβολίζει με τον τρόπο του υποσυνειδήτου, να συμβολίζει αυτή την πλευρά.
Τα όνειρα μας δείχνουν τη δυνατότητα που έχουμε να βγούμε από τον πόνο. Χρειάζεται, ...έχουμε μεγάλο όφελος, μας συμφέρει να δώσουμε λίγη περισσότερη σημασία σ’ αυτό που μας λένε τα όνειρά μας.
Την επόμενη φορά, θα γίνουμε λιγάκι πιο πρακτικοί. Θα μπούμε λιγάκι στο πως ν’ αναπτύξουμε την ενθύμηση των ονείρων, να θυμόμαστε καλύτερα τ’ όνειρά μας, ν’ αρχίσουμε να τα γράφουμε και να μπούμε σιγά σιγά με εύκολους απλούς τρόπους, να μπορούμε να κατανοούμε τουλάχιστον που αναφέρονται τα όνειρα.
Μέχρι τότε μπορείτε σ’αυτή τη διεύθυνση:
αviannitis.blogspot.gr
Να βρείτε άρθρα και για την ονειρική εργασία. Μπορείτε να δείτε και αυτή τη σειρά των μαθημάτων σε video, αλλά και το κείμενο της ομιλίας και σας το συνιστώ, για να κρατάτε την ενθύμηση, να κρατάμε αυτό το νήμα ζωντανό μέσα μας, αυτό το νήμα που μας οδηγεί περισσότερο προς τα μέσα, σ’αυτό το ταξίδι στο όνειρο, αλλά και το ταξίδι στην αλήθεια μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.

1 σχόλιο:

  1. Υπέροχη και αυτή η ομιλία σας!Ανυπομονούμε για την επόμενη. Να είστε καλά και να μας ξυπνάτε από το λήθαργο της καθημερινότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή