Μαθ 5: Κείμενο Ομιλίας "Υπνος - Όνειρα - Θάνατος"

   ΞΕΚΛΕΙΔΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

                                         "ΥΠΝΟΣ - ΟΝΕΙΡΑ - ΘΑΝΑΤΟΣ"

Ακολουθεί το κείμενο του 5ου Μαθήματος της σειράς "Ξεκλειδώνοντας τα Μυστικά των Ονείρων" του Γ' Κύκλου στο Δημ/Λαϊκό Πανεπιστήμιο Αγ. Παρασκευής, με τίτλο "Ύπνος - Όνειρα - Θάνατος" - Επιμέλεια απομαγνητοφώνησης - καταγραφή: Μαίρη Βασιλοπούλου

Μπορούμε ν’ αρχίσουμε σιγά σιγά. Χρειάζεται πρώτα να καταλαγιάσουμε λίγο από την καθημερινότητα, ακριβώς όπως πρέπει, χρειάζεται και είναι ωφέλιμο ν’ αφήνουμε πίσω την καθημερινότητα, όταν ετοιμαζόμαστε να περάσουμε σε άλλες πλευρές της ύπαρξής μας, αυτές τις πλευρές, που πολλές φορές θεωρούμε δεδομένες, και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να ρίξουμε μια ματιά σ’αυτά που γεννάει ο ίδιος μας ο εαυτός, και πολλές φορές είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός, ξέρετε, που δεν μας επιτρέπει να ρίξουμε διεισδυτικές ματιές μέσα μας.

Το να θυμάται κανείς τα όνειρά του έχει να κάνει περισσότερο με κάποια πρακτικά θέματα, όπως για παράδειγμα, το τι ώρα πέφτει για ύπνο, πόσες ώρες κοιμάται και κυρίως το τι ώρα ξυπνάει. Αν ξυπνήσει κάποιος σε μια ονειρική περίοδο, που, προς το τέλος του ύπνου αυτή η ονειρική περίοδος είναι μακρύτερη, (είναι κοντά στα 30-40 λεπτά) τότε θυμάται, μπορεί να έχει ανάκληση όλων αυτών των ονειρικών εικόνων την αίσθηση του ονείρου, πιο εύκολα. Έχει σημασία η συνήθεια του ανθρώπου, η συνήθεια του νου. Αν τινάζεσαι δηλαδή απ’ το κρεββάτι με το που χτυπάει το ξυπνητήρι, είναι η ώρα να σηκωθείς, αμέσως περνάς κατ’ ευθείαν στην εγρήγορση, αμέσως φορτώνεις τον νου σου με τις έγνοιες που πάρκαρες εχθές το βράδυ – αν τις πάρκαρες (συνήθως τις έχεις αφήσει να τριγυρίζουν ακόμα) τότε πολύ γρήγορα συνηθίζει ο ίδιος ο νους, συνηθίζει το ίδιο το υποσυνείδητο, παίρνει το μήνυμα ότι πράγματι δεν ενδιαφέρεσαι γι’ αυτό. Και ανταποκρίνεται. Μαθαίνεις δηλαδή, προγραμματίζεις τον εαυτόν σου, άθελά σου, να μη θυμάσαι τα ονειρά σου. Αν ένα άτομο επίσης είναι πολύ ορθολογικό, πολύ πρακτικό, ρεαλιστικό και δεν ενδιαφέρεται για όλ’ αυτά, τις αερολογίες, τις φιλοσοφίες, τα ψυχολογικά τα θέματα, τότε είναι πάρα πολύ πιθανό ότι πράγματι δεν θα ’χει καλή επαφή μ’ αυτή την πλευρά. Και δεν θα μάθει ποτέ ότι αυτό που έχει αφήσει και δεν τολμάει να ρίξει τη ματιά του μέσα, θα το συναντήσει μπροστά του. Όταν δεν γνωρίζουμε, όταν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί πραγματικά χρειάζεται να πέφτουμε σ’ αυτή την κατάσταση του ονειρέματος, είναι εύκολο να την αφήνουμε.

Χάνουμε την ευκαιρία, χάνουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα την αλήθεια που υπάρχει μέσα μας. Χάνουμε δηλαδή την ευκαιρία να διαβούμε αυτό το βασιλικό μονοπάτι για το ασυνείδητο. Χάνουμε την ευκαιρία, αυτή που συνεχώς τα όνειρά μας υπενθυμίζουν: ότι υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ ευρύτερο απ’ όλες αυτές τις σκέψεις κι όλ’ αυτά τα συναισθήματα που υπάρχουνε μέσα στην καθημερινότητα, απ’ αυτό το συνειδητό «εγώ» και η αρχή αυτού του ταξιδιού, που κάνουμε μαζί στον κόσμο των ονείρων, έχει ξεκινήσει απ’ αυτή την παραδοχή, απ’ αυτή την διαπίστωση, που πρέπει πάντα να ξαναβρισκόμαστε εκεί για να έχουμε τη σωστή θέαση ότι αυτό το συνειδητό «εγώ», αυτό το μικρό μέρος της ύπαρξής μας, είναι αυτό που συνήθως παράγει τον πόνο, τον οποίο βιώνουμε. Η αίσθηση του ανικανοποίητου, η αίσθηση της έλλειψης, η επιθυμία που ποτέ δεν βρίσκει ικανοποίηση και μένει πάντα εκεί στην έλλειψη. Το κενό που νοιώθουμε, η ανασφάλεια που νοιώθουμε καθώς ταξιδεύουμε μέσα στο νου μας, σε μέρη που δεν υπάρχουνε˙ θεωρούμε φαντασία τα όνειρα.

Τι είναι όμως η ανασφάλεια για το μέλλον; Ένα μεγάλο μέρος των σκέψεών μας, ένα μεγάλο μέρος της προσοχής μας τελικά, της συνείδησής μας τελικά, βρίσκεται εδώ πάνω, σ’ όλο αυτό που γίνεται μέσα στο νου μας συνήθως. Και όλο αυτό που βρίσκεται είναι, ένα μεγάλο μέρος, έχει να κάνει, με το παρελθόν –ένα παρελθόν, που δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο μέσα εδώ. Και συνεχώς γίνεται μια αναδημιουργία του παρελθόντος. Η μνήμη ξέρετε, που είναι η σπονδυλική στήλη της αίσθησης της προσωπικής μας ιστορίας, δεν μπορεί να την εμπιστευθεί κανείς για την αλήθεια της. Το να θυμάμαι ή να μη θυμάμαι κάτι, δεν αποτελεί καμία απόδειξη αν κάτι έχει συμβεί ή όχι. Όλοι μας, για να βρισκόμαστε σ’ αυτή τη ζωή, ζωντανοί, έχουμε γεννηθεί. Κανένας δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει αυτό το γεγονός που δεν υπάρχει στη μνήμη τη συνειδητή. Δεν υπάρχουν στη μνήμη τη συνειδητή, όλ’ αυτά τα έντονα συναισθήματα και όλ’ αυτά τα βιώματα, που βιώνουμε όταν είμαστε βρέφη, νήπια.

Η μνήμη αρχίζει από κάποιο σημείο από τους δέκαοκτώ μήνες, δύο χρόνια. Είναι ένα συγκεκριμένο σημείο, το οποίο ένα μεγάλος ψυχολόγος και θεμελιωτής της παιδοψυχολογίας ο Jean Piaget το ονόμασε στάδιο του καθρέφτη, όπου αρχίζουμε να ταυτιζόμαστε μ’ αυτό το «εγώ». Από τότε αρχίζει η μνήμη να λειτουργεί. Υπάρχουνε όμως καταγραμμένα μέσα στο ασυνείδητο, μέσα στο βαθύ υποσυνείδητο, ό,τι έχουμε περάσει.

Όπως είχαμε πει και τις προηγούμενες φορές, τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε αποκτήσει μια άλλη κατανόηση για την επίδραση που έχουνε οι σκέψεις και τα συναισθήματα της μητέρας στο έμβρυο κατά τη διάρκεια της ενδομήτριας ζωής. Γνωρίζουμε ότι η εξέλιξη του εμβρύου επηρεάζεται άμεσα από την ψυχολογική κατάσταση της μητέρας. Επίσης, έχουμε μια άλλη κατανόηση για την ίδια τη γέννα, για την επίπτωση που μπορεί να έχει, αργότερα, στον ψυχισμό του ατόμου το πως γεννήθηκε. Όλ’ αυτά δεν υπάρχουν στη μνήμη – αυτή τη μνήμη βέβαια που είναι άμεσα ανακλητή στο συνειδητό, είναι άμεσα προσβάσιμη. Υπάρχουν τρόποι, όπου κάτω από διαφοροποιημένες καταστάσεις συνειδητότητας, μέσα σε ύπνωση, για παράδειγμα, ή μέσα από μια εξάσκηση ολοτροπικής αναπνοής, όπως ονομάζεται, μια μέθοδος ενός μεγάλου ψυχολόγου του Stanislav Grof, όπου μπορείς να ξαναβιώσεις αυτού του είδους την εμπειρία, τη γέννα, να κάνεις ένα rebirthing, όπως ονομάζεται, μια αναγέννηση, να περάσεις δηλαδή βιωματικά αυτή τη διαδικασία.

Ταυτόχρονα όμως, αυτές οι μνήμες (αυτές που δεν είναι άμεσα ανακλητές, είπαμε, στο συνειδητό «εγώ») επηρεάζουν κατά πολύ τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτό το συνειδητό «εγώ». Έτσι, συνεχίζουν να επηρεάζουν τον τρόπο, με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτόν μας, την αυτοεικόνα μας, τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άλλους. Αυτές οι μνήμες είναι πάντα στο παρόν μέσα στο ονείρεμα. Δηλαδή το ονείρεμα είναι πάντα ένα συνεχές παρόν. Είναι μια ψυχική εμπειρία που βιώνει εκείνη τη στιγμή το «εγώ», το ονειρικό «εγώ»˙ και το βιώνει ασυνείδητα, ενώ στην ουσία είναι ένας μορφοποιημένος κόσμος της ψυχής. Όλα τα σύμβολα μέσα στα όνειρα

Έχουν μια μορφή που την έχουν πάρει μέσα από το ίδιο μας το ασυνείδητο. Εμείς δίνουμε τη μορφή, αλλά δεν έχουμε συνείδηση του γεγονότος αυτού. Και όπως έχω αναφέρει και άλλεςφορές, στις προηγούμενες συναντήσεις μας, ίσως η μεγάλη αξία του ν’ αποκτήσει κανείς συνείδηση μέσα στ’ όνειρό του, να κάνει αυτό, στο οποίο θ’αναφερθούμε στα προσεχή μαθήματα, να μπει στο συνειδητό όνειρο, τότε είναι που αποκτάμε βιωματικά τη γνώση ότι λειτουργούμε το ίδιο κι ενσυνείδητα και στην εγρήγορση. Ότι στην πραγματικότητα συνδημιουργούμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε.

Νοιώθουμε σαν να ’ναι μια αντικειμενική πραγματικότητα έξω, η οποία μας επηρεάζει, μας κάνει να νοιώθουμε πράγματα, μας κάνει να σκεφτόμαστε πράγματα. Το αντίθετο συμβαίνει. Αυτό το οποίο σκεφτόμαστε, αυτό το οποίο υπάρχει στο νου, και αυτό που υπάρχει στο συναίσθημα, δημιουργεί συγκεκριμένους φακούς, μέσα από τους οποίους, ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, κατά το δοκούν. Έχουμε κάποιους χάρτες μέσα μας, μέσα από τους οποίους ερμηνεύουμε την πραγματικότητα. Αν μέσα μου ο χάρτης λέει ότι «στους ανθρώπους δεν πρέπει να ’χεις εμπιστοσύνη, ότι οι άλλοι είναι εκεί για να εκμεταλλευτούν εμένα», τότε συνεχώς θα ερμηνεύεις την πραγματικότητα, θα τη βλέπεις μ’ αυτά τα γυαλιά, μ’ ένα τέτοιο τρόπο, ώστε πάντα να είσαι θύμα. Πάντα οι άλλοι κάτι κάνουνε σε σένα˙ δε σε καταλαβαίνουνε, δε σε νοιώθουνε, δε σε πιστεύουνε, σ’ εκμεταλλεύονται, σε χειρίζονται. Το θύμα, που δημιουργεί ασυνείδητα αυτό το ρόλο, για να υπάρξει, πρέπει να δώσει το ρόλο του θύτη κάπου – και θα τον δώσει ακόμα και όταν δεν υπάρχει, θα τον δημιουργήσει, θα ερμηνεύσει τη συμπεριφορά, ένα βλέμμα, μια λέξη, μια πρόταση, μια κίνηση με τέτοιο τρόπο, ώστε να επαληθεύσει ότι ο άλλος ... να επαληθεύσει την καχυποψία του ότι ο άλλος ... «κάτι ζητάει από μένα».

Το να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, να μπορώ ν’ αντιληφθώ αυτή την αλήθεια, να μπορώ δηλαδή τι; Ν’αποκτήσω επίγνωση του τρόπου με τον οποίο ερμηνεύω τα πράγματα. Ν’ αποκτήσω επίγνωση σ’αυτό που υπάρχει μέσα μου – στην αλήθεια μέσα μου. Ο καλύτερος και πιο πολύτιμος οδηγός είναι αυτή η πλευρά μας του ονειρέματος. Αυτή που, όπως είπαμε, πολλές φορές διαφεύγει τελείως του συνειδητού˙ δεν θυμόμαστε˙ ξεχνάμε˙ δεν προσέχουμε.

Θα μιλήσουμε σήμερα κυρίως για το πως ν’ αναπτύξουμε αυτή την ενθύμηση. Πως ν’ αποκτήσουμε καλύτερη επαφή με τα όνειρά μας και να τα θυμόμαστε καλύτερα. Για να τα θυμόμαστε καλύτερα, χρειάζεται να προετοιμαζόμαστε γι’αυτό. Και για να κατανοήσουμε το τι σημαίνει αυτό, θα πρέπει να δούμε μια διάσταση του ονειρέματος που, κατά την άποψή μου, ίσως είναι από τις ουσιαστικές πλευρές αυτής της ζώνης εμπειριών που παίρνουμε κάθε βράδυ˙ του τρόπου με τον οποίο δηλαδή βιώνουμε τον εαυτόν μας στα όνειρα. 

Προβολή πίνακα

Ύπνος – Θάνατος

● Ύπνω και θανάτω διδυμάωσιν

Ομήρου Ιλιάς Π, 672

● Δίδυμα αδέλφια – Παιδιά  της Νύχτας και του Ερέβους

● Μορφέας – Όνειρος: Παιδιά ή αδέλφια του Ύπνου

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Ύπνος και ο Θάνατος ήταν δίδυμα αδέλφια˙ μοιάζουνε πάρα πολύ. Γιατί έτσι, κάθε βράδυ, αφήνουμε πίσω την εγρήγορση, αφήνουμε πίσω την καθημερινότητα, «πεθαίνουμε» γι’ αυτή τη διάσταση και περνάμε σε μια άλλη διάσταση. Και είναι ένα φυσιολογικός κύκλος˙ επεναλαμβάνεται συνέχεια. Όταν είχαμε μιλήσει για τις θεωρίες, για το ονείρεμα, στο γιατί ονειρευόμαστε, αν θυμάστε, είχαμε αναφέρει ότι υπάρχουνε και κάποιοι όπου θεωρούν ότι το ονείρεμα είναι μια νευροφυσιολογική λειτουργία, η οποία ποτέ δεν χάνεται: δηλαδή συνεχώς υπάρχει κάτω από το κατώφλι της συνείδησης το ονείρεμα. Όμως, όταν περνάμε σε εγρήγορση, αυτό πηγαίνει πολύ πίσω και είναι πολύ δύσκολο ν’ αντιληφθούμε, γιατί όλη μας η προσοχή εστιάζεται σ’ αυτό που υπάρχει μπροστά μας. Είναι κάτι σαν τ’αστέρια τη νύχτα, που τα βλέπουμε, όταν υπάρχει το σκοτάδι. Όταν ανατέλει ο ήλιος δεν χάνονται τ’ αστέρια, δεν φεύγουν τ’αστέρια˙ όμως εξαφανίζονται από την αντίληψή μας. Γιατί; Γιατί υπάρχει μια πολύ δυνατή πηγή φωτός που τα καλύπτει. Όμως πάντα υπάρχουν εκεί. Το ίδιο και το ονείρεμα. Αυτά λοιπόν τα δίδυμα αδέλφια στην αρχαία μυθολογία ήταν οι γιοί της Νύχτας και του Ερέβους. Ο Ύπνος, κατοικία του ήτανε η Λήμνος, εθεωρείτο ότι ζούσε στη Λήμνο και είχε παντρευτεί, έιχε πάρει για σύζυγο την Χάριτα,από τις Χάριτες, την Πασιθέα. Εθεωρείτο σαν ένας άγγελος του Δία, που ερχότανε στον νου, ερχότανε στους ανθρώπους στον ύπνο τους, για να τους υπενθυμίσει, να τους καθοδηγήσει, και πολλές φορές, πίστευαν, για να τους δείξει τα μελλούμενα. Αυτός ο συσχετισμός με τον Θάνατο δεν έχει να κάνει μόνο με αυτή την ομοιότητα της αναλογίας της νύχτας και της μέρας, αυτού του ρυθμού που περνάνε όλοι.

Σε μια διδασκαλία για το θάνατο, σε μια φιλοσοφία, που πολλοί αναγνωρίζουν ότι ίσως είναι η πιο έμπεριστατωμένη και αναλυτική φιλοσοφία για το θάνατο, είναι η Θιβετανική Διδασκαλία γι’αυτό. Στη θιβετανική παράδοση, υπάρχει μια μορφή άσκησης, που ονομάζεται ονειρική γιόγκα, dream yoga ή MI-Lam, όπως την ονομάζουν. Είναι μια σειρά ασκήσεων, διαλογισμών, εφαρμογών, που εφαρμόζονται πριν από τον ύπνο, μετά τον ύπνο, κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και μέσα στον ύπνο. Σκοπός αυτών των τεχνικών, είναι ν’ αποκτήσει κανείς συνείδηση μέσα στ’ όνειρό του. Για να το πω αυτό διαφορετικά, η επιδίωξη του ασκούμενου στην ονειρική γιόγκα είναι να κρατήσει τη σεινηδητότητά του, όπως και στην εγρήγορση. Συνήθως το ν’ αποκτήσει συνείδηση μέσ’ το όνειρο είναι από τα πρώτα πράγματα που αρχίζει βιώνει. Τα πιο δύσκολα έρχονται στα πιο βαθιά στάδια του ύπνου, αυτά πούχαμε περιγράψει στην αρχή, όπου δεν ονειρευόμαστε. Αυτού του είδους η άσκηση, η dream yoga, σκοπό έχει να κρατήσει τη συνείδηση του ατόμου, ακόμα και μέσα σ’ αυτά τα στάδια.

Είχα την τύχη, πριν από πολλά χρόνια, να βρεθώ σ’ ένα μοναστήρι στο Θιβέτ και νά ’ρθω σ’ επαφή μ’ έναν από τους μεγαλύτερους δάσκαλους πάνω στην dream yoga, κοντά στον οποίο ασκήθηκα για τρεις μήνες. Ήταν ο Lama Zopa Riponche. Τότε, το ’91, ο Lama Zopa, στην πραγματικότητα, είχε να κοιμηθεί 12 χρόνια! Δεν ξέρω τι σας ακούγεται αυτό – ακούγεται περίεργο, έτσι; Τι σημαίνει; Έμπαινε σε στάση διαλογισμού – ποτέ δεν ξάπλωνε. Έμπαινε σε στάση διαλογισμού – μπορεί νά ’κλεινε τα μάτια του ή μπορεί να τά ’χε ανοιχτά – έμενε ακίνητος, αλλά κρατούσε εναργή τη συνειδητότητά του και όλος αυτός ήταν ο αγώνας του. Γιατί το κάνουν αυτό; Τόση σημασία έχουνε αυτά τα όνειρα ν’ αποκτήσεις συνείδηση; Το κάνουν γιατί βασικά αυτή η άσκηση απορρέει από τον τρόπο, με τον οποίο αντιλαμβάνονται τη διδικασία του θανάτου. Έτσι όπως περιγράφουν το θάνατο, τον περιγράφουνε σε στάδια, τα οποία τα ονομάζουνε bardo.

Υπάρχει ένα εκπληκτικό βιβλίο, απόκρυφο βιβλίο, που παλαιότερα ήταν από τα απόκρυφα βιβλία, έτσι; Δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση κανείς. Ήταν η δεκαετία του ’20, του 1920 που ήρθε στη Δύση, αυτό το απόκρυφο βιβλίο. Και μάλιστα την πρώτη φορά που εκδόθηκε, είχε πρόλογο από τον Carl Jung. Είναι η Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών. Είναι αυτό που απαγγέλλει ο ιερέας, ο Lama, στο αυτί του νεκρού για να τον βοηθήσει να περάσει αυτά τα bardo, αυτά τα στάδια. Η Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών και η αναλυτική φιλοσοφία αυτή για το θάνατο, περιγράφουνε πολύ αναλυτικά το στάδιο του θανάτου, τη διαδικασία του θανάτου, το οποίο είναι ένα bardo μόνο. Το περιγράφουν σε οκτώ στάδια. Περιγράφουν τι συμβαίνει στη συνειδητότητα, τι βιώνει το άτομο που φεύγει, αλλά και το τι εικόνα δείχνει προς τα έξω. Απλώς ν’ αναφέρω ότι αυτό που ονομάζουμε εδώ στη Δύση «κλινικός θάνατος», δηλαδή παύση των εγκεφαλικών λειτουργιών και η παύση της καρδιακής λειτουργίας, γι’ αυτούς είναι μόνο το πέμπτο στάδιο. Ο Θάνατος είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται και τη περιγράφουν αναλυτικά. Κατόπιν περνάνε δύο ακόμη bardo, δύο στάδια στις πρώτες μεταθανάτιες καταστάσεις. Υπάρχει μετά ένα τρίτο στάδιο και μετά ακολουθούν τα bardo, τα οποία τα ονομάζουνε τα bardo της επαναγέννησης: πως δηλαδή η συνειδητότητα φτάνει – ένας κύκλος είναι, έτσι; – φτάνει σ’ ένα σημείο και μετά κατέρχεται πάλι. Αυτά τα στάδια, που έχουνε να κάνουνε αμέσως μετά τη διαδικασία του θανάτου, τα δύο πρώτα bardo περιγράφονται για τη συνείδηση του ατόμου σαν ονειρική φύση. Ακριβώς όπως βιώνουμε τον εαυτόν μας μέσα στα όνειρα, έτσι θα βιώσουμε, μας λένε, την αποδόμηση του ίδιου μας του υποσυνειδήτου. Είναι αυτά που υπάρχουν μέσα μας, τα οποία μορφοποιούνται και τα βιώνουμε σαν νά ’ναι απ’ έξω.

Σας θυμίζει; Σας λέει κάτι αυτό; (ακροατήριο: «ένα όνειρο»)...Ένα όνειρο! Το τι όνειρο θα δει ο καθένας, έχει να κάνει μ’αυτό που υπάρχει μέσα του. Στα δύο πρώτα στάδια, μας λένε, ότι αυτό που κυριαρχεί περισσότερο είναι τα βιώματα και οι αναμνήσεις αυτής εδώ της ενσάρκωσης. Κατόπιν περνάει σ’ ένα άλλο στάδιο που έχει –να το πω έτσι– έχει χαθεί η ατομικότητα κι έχει ...η ψυχή, η συνειδητότητα του ανθρώπου, χαθεί μέσα στο μεγάλο ωκεανό της Κοσμικής Συνειδητότητας. Για τους Θιβετανούς, είναι πολύ σημαντικό ν’ αποκτήσουν συνείδηση σ’ αυτά τα μεταθανάτια στάδια. Περιγράφουν αυτά τα μεταθανάτια στάδια, ακριβώς σαν όνειρο. Πολλές φορές αναφέρονται στα όνειρα, σαν προγεύσεις θανάτου...σαν την...ότι είναι ένα δώρο για τον άνθρωπο, ώστε μπορεί να βιώνει το συνειδητό «εγώ» του˙ αυτό, που ήδη η ψυχή του έχει βιώσει, και θα βιώσει ξανά κατά τη διάρκεια του θανάτου. Μας λένε ότι «ο θάνατος δεν είναι άγνωστος σε μας» και πιστεύουν ότι το ονείρεμα είναι μια ενθύμηση του θανάτου, αλλά και ένα πεδίο προπόνησης, αν θέλετε, γι’ αυτό.

Ξέρετε στο Θιβέτ, ο Δαλάι Λάμα είναι ο ηγέτης, ο θρησκευτικός και ο πολιτικός ηγέτης, του Θιβέτ, όπως γνωρίζετε. Θεωρείται...–σήμερα υπάρχει ο 14ος Λάμα, Tenzin Gyatso, όπως ονομάζεται– το γνωρίζετε, αυτός ο καλοκάγαθος, καλοσυνάτος άνθρωπος, ο οποίος θεωρείται...(συμφωνεί με παρέμβαση του ακροατήρίου)...που έχει πάρει και Μόμπελ Ειρήνης, πραγματικά! Θεωρείται ότι είναι η αδιάσπαστη ενσάρκωση του πρώτου Δαλάι Λάμα. Κάθε φορά που ένας Δαλάι Λάμα πεθαίνει, υπάρχουν όλοι οι γύρω του, οι κοντινοί του Λάμα, οι οποίοι πέφτουν σε μια κατάσταση διαλογισμού. Υπάρχουν οδηγίες για όλη τη μοναστική κοινότητα, –τη sangha, όπως λέγεται– σ’όλους τους Βουδιστές της Mahajana, του Μεγάλου Οχήματος, σ’ όλο τον κόσμο, τους μοναχούς να προσέχουν τα όνειρά τους, ιδιαίτερα για τις πρώτες εννιά μέρες. Γιατί συντονίζονται μαζί του; Γιατί προσέχουν τα όνειρά τους; Γιατί ψάχνουν να βρουν ενδείξεις, ψάχνουν να βρουν σημάδια που θ’ αφήσει, ώστε να ψάξουν να βρούνε την επόμενη ενσάρκωσή του. Θα ψάξουν σε συγκεκριμένα μέρη –μια αναζήτηση, η οποία μπορεί να κρατήσει χρόνια. Θα βρούμε μερικά υποψήφια παιδιά, συνήθως, σε πολύ μικρή ηλικία. Τα παιδιά περνάνε κάποια τεστ, όπου καλούνται ν’αναγνωρίσουνε προσωπικά αντικείμενα και μετά, μέσα από μια ολόκληρη διαδικασία, αναγνωρίζεται η ενσάρκωση του Δαλάι Λάμα, εν προκειμένω, αλλά και όλων των μεγάλων Λάμα, οι οποίοι μπορούν, όντας συνειδητοί μέσα στα μεταθανάτια στάδια, ν’αφήσουνε συγκεκριμένα σημάδια, για το που να τους αναζητήσουν.

Στο μοναστήρι, όπου ήμουν, ο Lama Zopa Riponche ήτανε ο ουσιαστικά ηγούμενος του μοναστηριού. Ο τυπικά ηγούμενος ήτανε ένα Ισπανάκι, πού ’χε γεννηθεί στην Ισπανία, και όταν ήμουνα εκεί ήταν τεσσεράμισυ χρονών. Ήταν ο Lama Ossel. Και μαζί με αυτόν, με τον Lama Ossel, και άλλα δύο άτομα ήτανε, που είχαμε κάνει αυτό το γκρουπ, που ασκούμαστε στην dream yoga. Είναι απ’ τα πρώτα μαθήματα που παίρνει o riponche˙ έτσι ονομάζεται ο αναγνωρισμένος λάμα– ο αναγνωρισμένος, σαν μετενσάρκωση κάποιου άλλου. Τι μαθαίνει; Πως θα ξαναβρεί την επόμενή του ενσάρκωση. Είναι εκπληκτικό...οι ιστορίες αυτών των παιδών –δεν είναι μόνο ο Lama Ossel– το πόσο εκπληκτικά, μέσα σ’ έξι μήνες, έχουνε μάθει σανσκτριτικά, αγγλικά, ξέρουν όλες τις sutras˙ φαίνεται σαν να ξαναθυμώνται όλ’αυτά. Και μπορώ να σας πω και μέσα από προσωπικές εμπειρίες, αυτό που πάσχιζα εγώ να καταφέρω, για το Ισπανάκι, για το Lama Ossel φαίνεται ότι ήταν μια έμφυτη ικανότητα, μέσα από την οποία με άγγιζε μέσα στο όνειρο, με καθοδηγούσε μέσα στο όνειρο˙ και πολλές φορές με κοροΐδευε και μέσα στο όνειρο.

Η προετοιμασία γι’ αυτούς, για τη θιβετανική παράδοση περιλαμβάνει αυτό ακριβώς (δείχνει στον πίνακα «Ύπνος– Θάνατος»): ότι ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι δίδυμα αδέλφια. Η προετοιμασία για ύπνο είναι προετοιμασία για θάνατο. Και ο τρόπος που χρειάζεται να μπαίνουμε μέσα στο ονείρεμα είναι με μια καθαρή συνείδηση, έτοιμοι ν’ αφήσουμε πίσω ό,τι υπάρχει, δεδομένου ότι κάθε στιγμή, υπάρχουν κάποια πράγματα να γίνουν, έχουμε κάνει κάποια πράγματα, είμαστε ικανοποιημένοι για κάποια πράγματα αλλά, θέλουμε και κάποια άλλα πράγματα να κάνουμε, δεν έχουμε τελειώσει να τα δούμε όλα, φυσικά! Πάντα υπάρχουνε θέματα, που θα θέλαμε να δούμε πως θα εξελιχθούν (τα παιδιά μας ή ο,τιδήποτε άλλο). Αυτό όμως υπάρχει ανά πάσα στιγμή. Και ανά πάσα στιγμή υπάρχει και η επίγνωση του θανάτου, η δυνατότητα του θανάτου. Γι’αυτό σε πολλές εσωτερικές παραδόσεις, η επίγνωση της θνητότητας είναι απαραίτητο στοιχείο για να μπορούμε να ζούμε τη ζωή στην πληρότητά της.

Πολλές φορές φερόμαστε σαν νά ’μαστε αθάνατοι. Σχεδιάζουμε το μέλλον με την πιθανότητα ότι «ναι»...σιγουριά μέσα μας...ότι «ναι, θα το βιώσουμε αυτό το μέλλον». Αυτό κάνει το συνειδητό «εγώ». Γιατί το συνειδητό «εγώ» εκεί κρατιέται˙ σ’αυτή την αίσθησή του, στην ύπαρξή του. Γιατί αυτό είναι που φοβάται την εκμηδένιση, Η ψυχή, όπως είπαμε, στις βαθύτερές της λειτουργίες, γνωρίζει αυτή τη μετάβαση. Δεν χρησιμοποιεί λεξεις η ίδια η ψυχή. Χρησιμοποιεί σύμβολα. Γι’αυτό και στον ονειρικό συμβολισμό, συνήθως, ό,τι σχετίζεται με θάνατο, έχει να κάνει με την έννοια της μετάβασης, την έννοα της αλλαγής. Κηδείες, νεκροταφεία, άτομα που πεθαίνουν συνήθως σηματοδοτούν ότι βρισκόμαστε σε μια φάση μεταβατική. Ότι κάτι μέσα μας φεύγει, και κάτι άλλο έρχεται. Και όπως είπαμε, αυτό σε αναλογία είναι αυτό που βιώνουμε και τώρα, έτσι; Σε μια εποχή όπου καλούμαστε να αφήσουμε πίσω τους γνωστούς τρόπους με τους οποίους διαχειριζόμαστε τη ζωή μας και να βρούμε καινούργιους τρόπους, που χρειάζεται να προσαρμοστούμε, να κάνουμε κάποιες αλλαγές ουσιαστικές στη ζωή μας. Πάντα κάθε τέτοια περίοδος και ιδιαίτερα όταν...μια και είμαστε πλάσματα της συνήθειας... μας έλκει αυτό που μας είναι γνωστό αλλά, αυτό που ακόμα δεν είναι διαμορφωμένο, μας είναι το άγνωστο˙ είναι αυτή ακριβώς η συνθήκη που βγάζει τη φοβική μας πλευρά. Η υπέρβαση αυτής της φοβικής πλευράς είναι η επίγνωση του θανάτου.

Όπως λένε και μέσα στη θιβετανική παράδοση, αυτό που βιώνουμε τα πρώτα μεταθανάτια στάδια, έχουν άμεση σχέση μ’αυτό που είπαμε που υπάρχει μέσα στην ψυχή μας, έτσι; Μέσα στο υποσυνείδητό μας. Για τον κάθε άνθρωπο, μας λένε ότι ο θάνατος είναι μοναδικός˙ όπως και η ζωή είναι μοναδική. Άμα ρωτήσετε εκατό ανθρώπους «τι είναι η ζωή για σένα;» θα πάρεις εκατό διαφορετικές απαντήσεις, εκατό διαφορετικές βιωματικές εμπειρίες για το τι είναι η ζωή. Αλλά όπως και η ζωή έχει τα στάδιά της, έτσι; Έχει τη παιδική ηλικία, την εφηβική ηλικία, περνάμε και ζούμε μια ζωή σαν ενήλικες, μετά έρχονται τα γεράματα. Παρόλο ότι έχουνε ομοειδή στοιχεία, για όλους, αυτή η πορεία είναι μοναδική˙ με τη μοναδική προσωπική ιστορία. (παρέμβαση από το ακροατήριο: «μα και ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός»)...ακριβώς! παρόλο ότι υπάρχουνε λοιπόν αυτά τα στάδια, ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Έτσι ακριβώς είναι και η διαδικασία του θανάτου για τους ανθρώπους. Παρ’ όλο ότι υπάρχουν...να το αντιστρέψω...Παρόλο ότι είναι μοναδικός για τον κάθε άνθρωπο, υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Μας λένε ότι ιδιαίτερα στο πρώτο μεταθάτιο στάδιο, αυτό που παίζει το μεγαλύτερο ρόλο είναι σε τι κατάσταση βρισκόταν η συνειδητότητα του ατόμου λίγο πριν από το θάνατο ή κατά τη διάρκεια του θανάτου. Με τον ίδιο τρόπο, τα όνειρα της πρώτης ονειρικής περιόδου... Όπως είπαμε, κάθε βράδυ περνάμε τέσσερις με πέντε ονειρικές περιόδους. Η πρώτη ονειρική περίοδος σχετίζεται μ’ αυτό που υπάρχει μέσα μας, όταν πέφτουμε για ύπνο. Και μπορεί νά ’χω περάσει μια όμορφη μέρα στην εξοχή, στην παραλία, με χαλάρωση, με στοχασμό, με διάβασμα, με ομορφιά και το βράδυ κάτι να γίνει και να τσακωθώ... κάτι να γίνει, δεν ξέρω ’γω τι, και να τσακωθώ...να τσακωθώ με τον σύντροφό μου, με τη σύντροφό μου...κάτι...να μ’ εκνευρίσει. Όλη η μέρα, όλη η συναισθηματική κατάσταση θα φύγει. Αυτό, που θα καθορίσει τα όνειρα, θά ’ναι η τελευταία κατάσταση που πήραμε μαζί μας. Θα μπει μέσα σαν σπόρος, και θα γεννήσει όνειρα του ίδιου επιπέδου. Δε λέω κάτι πολύ...δε λέω κάτι υψηλό...δε λέω κάτι καινούργιο. Το γνωρίζουμε και μόνοι μας. Είναι πρακτική γνώση. Ότι αν, για παράδειγμα, βγεις έξω με μια παρέα, πιείς, πιείς μπύρες, ποτά, φας βαριά φαγητά, έχεις ένα βαρύ στομάχι, αυτό θα επηρεάσει πολύ την ποιότητα των ονείρων.

Έτσι λοιπόν, θεωρούνε πάρα πολύ σημαντικό το να μπορούμε να ελέγχουμε, να μην αφήνουμε στην τύχη δηλαδή, το πως μπαίνουμε μέσα στον θάνατο και το πως μπαίνουμε μέσα στο ονείρεμα. Αυτά τα πέντα λεπτά που πέφτουμε να κοιμηθούμε και ο νους μας –την ξέρετε την ιστορία– αρχίζει αυτή τη συνειρμική λειτουργία που, σιγά σιγά μπαίνεις σε ένα υπναγωγικό στάδιο που δεν ελέγχεται, φαίνεται σαν να έρχονται αυθόρμητα οι σκέψεις, οι εικόνες˙ και πράγματι έρχονται αυθόρμητα˙ είναι έξω από τη συνειδητοτητά μας˙ εμείς είμαστε παθητικοί θεατές. Παθητικοί θεατές, αλλά με τη δύναμη να στρέψουμε τη ροή. Έτσι, αν εκείνη την ώρα επιλέξεις να σκεφτείς το λογαριασμό που χρωστάς στη τράπεζα, τα χρέη που έχεις, αυτά τα οποία δεν έκανες και σε γεμίζουνε βάρος, εστιάσεις σ’ αυτή τη πλευρά της ύπαρξής σου που νοιώθει αυτή την ανασφάλεια, αυτό το κενό, στην πραγματικότητα προγραμματίζεις όχι μόνο το ονείρεμα, το οποίο...

Τα όνειρα θα έρθουνε από την επιφάνεια του υποσυνειδήτου. Δηλαδή θα έρθουνε μέσα από τα άγχη μας, μέσα από φοβίες, μέσα από τις ανασφάλειες, και τέτοιου είδους όνειρα θα είναι. Εννιά στα δέκα όνειρα, που θα έχεις, θα είναι όνειρα άγχους, όνειρα αγχωτικά, φοβικά. Όλες οι σκηνές, ολη η δράση του ονείρου θα παραπέμπουνε σε φόβο. Κάτι θα υπάρχει πάντα˙ μια αδιόρατη απειλή. Πάντα θα υπάρχει η αίσθηση του εγκλωβισμού. Πάντα μπορεί να υπάρχει μια πτώση ή ο κίνδυνος για πτώση. Όλη η ονειρική θεματολογία περιστρέφεται γύρω από αυτό και τι δείχνουν; Ότι τα όνειρά σου...ότι αυτή σου η κατάσταση δείχνει ότι υπάρχει μεγάλη και έντονη, διεγερμένη φοβική πλευρά μέσα σου, σ’ αυτή την περίοδο της ζωής σου!

Πως φεύγω απ’ αυτό; Πως μπορώ να πάω βαθύτερα και να ζητήσω όνειρα που νά ’ρχονται από βαθύτερες περιοχές; Πως προετοιμαζόμαστε για το θάνατο; Με το να ζούμε μια καλή ζωή! Με το να εργάζομαι στο να καλλιεργώ τον ψυχικό μου κήπο! Να βάζω τους σπόρους που θέλω, και να παίρνω τα άνθη που θέλω! Αν βάζω άγχος, αν βάζω ανησυχία, θα πάρω μέσα στην καθημερινότητα –γιατί δεν θα δω μόνο τα όνειρά μου να είναι φοβικά– αλλά προγραμματίζω υποσυνείδητα τον εαυτόν μου μέσα στην καθημερινότητα να αντιδρώ με ανασφάλεια και με φόβο. Περιμένω το χειρότερο, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό, ανάλογα και την ιδιοσυγκρασία του καθενός, έτσι; Και τη φάση που περνάει. Αλλά μαθαίνω στο νου μου, ότι το πρώτο πράγμα, το οποίο σκέπτομαι είναι συνήθως «τι να μην πάει καλά». Και ιδιαίτερα που ζούμε σε μια εποχή, που υπάρχει ένας πανίσχυρος μηχανισμός που διαμορφώνει την αντίληψή μας για τον κόσμο. Μιλώ για την κοινωνία του θεάματος, μιλάω για τα ΜΜΕ, τα οποία μέσα από τη φύσή τους εστιάζουν σ’ αυτό που δεν πάει καλά. Θα δούμε τη ληστεία, δεν θα δούμε εκεί που δεν έγινε ληστεία –δεν έχει και λόγο άλλωστε. Θα δούμε το ατύχημα, δεν θα δούμε τα άλλα, τα οποία δεν έπαθαν ατύχημα, πήγανε καλά. Αλλά ποιό είναι το θέμα: ότι αν πούμε όλοι εγκληματικότητα –είναι εδώ στην Ελλάδα 6,5%– ότι βλέπουμε συνεχώς αυτό το 6,5%, συνεχώς, και δεν βλέπουμε το υπόλοιπο 93,5% ... πόσο είναι!

Και βλέπετε τη διαφορά; Φυσικά και υπάρχει το αρνητικό και φυσικά και υπάρχει αυτό που δεν πάει καλά. Δεν καλούμαστε να κλείσουμε τα μάτια σ’ αυτό. Αντίθετα χρειάζεται ν’ ανοίξουμε τα μάτια σε όλη την εικόνα. Να μπορούμε να λέμε κι ένα «Δόξα τω Θεώ». Όταν βρισκόμαστε στη θέση του «Βοήθα Παναγιά μου!» σημαίνει απλά ότι ο νους μας ασυνείδητα πηγαίνει συνεχώς στις φοβίες μας˙ σημαίνει ότι συνεχώς έχουμε ένα φοβικό τρόπο σκέψης. Και πολλές φορές νοιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό˙ ότι έτσι είσαι φτιαγμένος˙ έτσι λειτουργεί το μυαλό σου. Στην πραγματικότητα, έχεις δημιουργήσει έτσι το νου σου! Έχεις προγραμματίσει έτσι το νου σου! Αυτό δεν το λέω για να σας πιάσουν ενοχές. Το λέω για να διαπιστώσετε ότι είμαστε έρμαια ενός ασυνείδητου προγραμματισμού! Και δυστυχώς στην εποχή μας, αυτός που είναι πανίσχυρος προγγραματισμός –διότι σε καμιά άλλη εποχή της ανθρώπότηττας δεν υπήρχε αυτή η δύναμη της εικόνας, που προβάλλεται απ’ έξω προς τα μέσα. Έχουμε προγραμματιστεί να εστιαζόμαστε στο αρνητικό! Να το περιμένουμε! Να προγραμματίζουμε γι’αυτό! Να φυλασσόμαστε απ’ αυτό!

Χρειάζεται να βοηθήσουμε λίγο τον εαυτόν μας! Χρειάζεται να πάρουμε στα χέρια μας τη προσοχή μας, και να εστιάζουμε συνειδητά στο θετικό! Να βλέπουμε και ν’αναγνωρίζουμε περισσότερο τα πράγματα που εκτιμάμε. Η καλύτερη προετοιμασία για τον ύπνο; –παρόλο ότι έχουμε πολλές ασκήσεις, πολλές πρακτικές, που μπορείτε να δείτε και στο βιβλίο που έφτιαξα γι’ αυτή τη σειρά, που είναι το κείμενο (όσοι το πήρατε, είναι μονο 30 αντίτυπα, θα φέρω και την επόμενη φορά –ασκήσεις– θα πούμε και μερικά σήμερα)– αλλά η καλύτερη προετοιμασία για ύπνο δεν έχει να κάνει κάτι με τα όνειρα, καμιά άσκηση με τα όνειρα. Έχει να κάνει με το να καθαρίσω το νου μου απ’ αυτές τις έγνοιες. Να καθαρίσω, να γαληνέψω το συναίσθημά μου, να απομακρύνω τις εντάσεις από τω σώμα μου. Χρειάζεται να χαλαρώσω πρώτα. Ένας ωφέλιμος τρόπος για να το κάνετε αυτό, είναι ν’ αποκτήσετε μια καινούργια συνήθεια. Λίγο πριν πέσετε για ύπνο, να γράφετε σ’ ένα χαρτάκι ή να έχετε στο μυαλό σας ξεκάθαρα πέντε πράγματα μέσα στην ημέρα, για τα οποία νοίωθετε ευχαριστημένοι˙ για τα οποία μπορέιτε να πείτε «Δόξα τω Θεώ».

Είναι η ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που υπάρχει, το οποίο καθαρίζει, κι απομακρύνει... σαν αέρας απομακρύνει τα σύννεφα. Όταν αρχίζω και εκπαιδεύω απ’ τον ίδιο μου τον νου να βλέπει την ομορφιά που υπάρχει στον κόσμο, να βλέπει το φως να λειτουργεί, να βλέπει την αγάπη μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων και όχι να εστιάζεται, όπως μέσα από αυτό τον μηχανισμό που έχουμε μάθει και έχουμε εκπαιδευτεί, να βλέπουμε τη βία, την εκμετάλλευση, τη μοχθηρία...Και αυτά που βλέπουμε συνήθως έχουμε και την τάση να τα αναπαραγάγουμε και να τα μιμούμεθα.

Πρέπει να φύγουμε απ’ αυτή την κόλαση που δημιουργούμε. Αυτή η άσκηση λοιπόν... να μάθετε κάθε βράδυ να κάνετε μια ανασκόπηση προς τα πίσω, και να εστιάζεστε σε πέντε πραγματάκια, τα οποία μπορείτε να πείτε «Δόξα τω Θεώ», που είσαστε ευχαριστημένοι. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο! Πείνασα και έφαγα! (αντίδραση από το ακροατήριο)...στη ψυχολογία μιλάμε για μια αρχή: την αρχή της ηδονικής προσαρμογής και αυτό σημαίνει ότι συνηθίζουμε εύκολα και θεωρούμε δεδομένο αυτό που μας πηγαίνει καλά. Αν καταλάβετε όμως το πόση πολυτέλεια είναι το ν’ ανοίγεις μια βρύση και να τρέχει ζεστό νερό. Αν μπορείτε να καταλάβαιτε, να συναιστανθείτε το πόσο τυχεροί είμαστε μέσα στον πλανήτη, που έχουμε αυτή τη δυνατότητα να ξαπλώνουμε σ’ ένα κρεββάτι, να κάνουμε ένα μπάνιο με ζεστό νερό, θ’ αλλάζατε.

Είναι πολύ θεραπευτικό να πάτε καμιά φορά ένα ταξιδάκι δεκαπέντε μέρες –όχι πολύ– δυό βδομάδες, σε κάποια... και δεν σας λέω μακρυνή χώρα˙ δεν σας λέω στο Μπαγκλαντές, ή πηγαίνετε στην Αφρική. Πηγαίνετε εδώ δίπλα. Μπορείτε να περάσετε, να πάτε με λεωφορείο προς το Κόσσοβο, για παράδειγμα, στο Κοσσυφοπέδιο; Πηγαίνετε μια βόλτα εκεί και μετά ξαναελάτε εδώ, και θα σας πω εγώ...το πως θα βρείτε όχι πέντε πράγματα...είκοσι πράγματα μέσα στη μέρα που θ αλέτε «Δόξα τω Θεώ»

Ο καλύτερος τρόπος για να προετοιμαστούμε για ύπνο είναι να γυρνάμε τη μνήμη συνειδητά πίσω, χρονικά πίσω. Είναι μια τεχνική που τη δίδασκε ο Πυθαγόρας

Προβολή Πίνακα



Πυθαγόρια Ανασκόπηση

Μηδ’ ύπνον μαλακοίσιν επ’ όμμασιν προσδέξασθαι πριν των

ημερινών έργων τρις έκαστον επελθείν «τι παρέβην, τι δ’ ΄έρεξα, τι

μοι δέον ουκ ετελέσθη;» αρξάμενος δ΄από πρώτου επέξιθι και

μετέπειτα δειλά μεν εκπρήξας επιπλήσσεο, χρηστά δε τέρπευ.

Ταύτα πόνει, τούτ’ εμελέτα, τούτων χρη εράν σε



Να μη δέχεσαι στα μαλακά σου βλέφαρα τον γλυκό

ύπνο, πριν εξετάσεις τρεις φορές κάθε σου έργο της ημέρας:

«Τι έκανα που δεν έπρεπε; Τι έκανα που έπρεπε; Τι

έπρεπε να κάνω που δεν το έκανα;» ΄Αφού αρχίσεις από

το πρώτο, να εξετάζεις όλα κατά σειρά. Έπειτα, για όσα μεν

κακά έπραξες, να επιπλήττεις τον εαυτόν σου και για τις καλές

σου πράξεις να χαίρεσαι. Εργάσου γι αυτά. Μελέτησέ τα να τα

μάθεις. Πρέπει να τ’ αγαπήσεις.



Η Πυθαγόρια ανασκόπηση έχει να κάνει με μια μορφή διαλογισμού, όπου εξετάζω την ημέρα μου, από τη στιγμή που ξάπλωσα και προς τα πίσω. Τι ’ναι αυτό που είπα; Τι ’ναι αυτό που έκανα; Τι ’ναι αυτό και το αξιολογώ. Τι ’ναι αυτό που έκανα και δεν έπρεπε να κάνω; Τι ’ναι αυτό που δεν έκανα και θα ’πρεπε να κάνω; Τι ’ναι αυτό που είπα και δεν θά ’πρεπε να πω; Τι ’ναι αυτό που δεν είπα που θά ’πρεπε να πω; Και τι ’ναι αυτό που σκέφτηκα, που δεν θα ’πρεπε να σκεφτώ; Και τι ’ναι αυτό που δεν σκέφτηκα, που θα ’πρεπε να το σκεφτώ εκείνη τη στιγμή;

Είναι μια λειτουργία επισκόπησης. Είναι μια λειτουργία που χτίζει αυτό, που είπαμε ότι είναι το απαραίτητο στοιχείο, για ν’ αρχίσω να στρέφω την προσοχή μου προς τα μέσα. Χτίζει ένα παρατηρητή μέσα μου, χτίζει αυτή τη ματιά που, αποστασιοποιημένα, παρατηρεί τον εαυτό σε όλες τις λειτουργίες. Αλλά πέρα απ’ αυτό, πέρα απ’ την ανασκόπηση,

Προβολή Πίνακα

Για να θυμάστε καλύτερα τα όνειρά σας...

● ΠΡΟΘΕΣΗ

● ΠΡΟΣΟΧΗ

● ΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

● ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ


Για να θυμάστε καλύτερα τα όνειρά σας, είναι τέσσερις άξονες:

Η πρόθεση να τα θυμάμαι, Η Προσοχή, η Προσδοκία και ο Προγραμματισμός

Προβολή Πίνακα

ΠΡΟΘΕΣΗ


● Πάρτε τα όνειρά σας σοβαρά. Το πρώτο και απαραίτητο βήμα η θέληση να το θυμάστε

● Κατά τη διάρκεια της ημέρας κάθε φορά που θα το θυμόσαστε, πείτε στον εαυτόν σας ότι θα θυμηθείτε τα όνειρα που θα δείτε εκείνο το βράδυ. Μην προσπαθήσετε να το επιβάλλετε στον εαυτόν σας, απλώς δηλώστε το σαν γεγονός

● Μόλις ξαπλώνετε στο κρεβάτι για ύπνο, χαλαρώστε τις σωματικές εντάσεις και αδειάστε τον νου σας από την βοή της καθημερινότητας. Φέρτε στο νου σας τα όνειρά σας. Πείτε στον Εαυτόν σας ότι θα θυμηθείτε τα όνειρα που θα δείτε εκείνη τη νύχτα και οραματιστείτε τον εαυτόν σας να τα καταγράφει το πρωί.



Η Πρόθεση είναι η Θέληση να τα θυμάμαι. Θέλω να τα θυμάμαι. Επίσης, κάθε φορά που το θυμάστε μέσα στην ημέρα, κάτι για τα όνειρά σας, πείτε στον εαυτόν σας: «Θα θυμηθώ τα όνειράμου»˙ «αρχίζω και θυμάμαι τα όνειρά μου» καλύτερα˙ «θέλω να γνωρίσω τον εαυτόν μου»˙ «θέλω να κατανοώ αυτή μου την πλευρά».

Μην προσπαθείτε να διατάξετε τον εαυτόν σας να το κάνει, γατί δεν θ’ ακούσει. Αν έχετε μέσα σας όπως όλοι οι άνθρωποι ένα σαμποτέρ, που σας τραβάει το χαλί από κάτω, αυτός ο σαμποτέρ θ’ αντιδράσει. Θα σας κάνει να κοιμάστε πιο βαθιά. Χρειάζεται να το δηλώνετε σαν γεγονός ˙ ότι έτσι είναι. Όταν πέφτετε το βράδυ, αυτή η χαλάρωση που λέμε (το να χαλαρώσω τις εντάσεις, να διώξω τις εντάσεις) έχει να κάνει με το σώμα, με το συναίσθημα, με το νου. Αν έχετε επαφή με κάποιου είδους πρακτική, διαλογισμό, γιόγκα –ό,τιδήποτε μιλάει γαι σας κάντε το˙ ο,τιδήποτε μπορεί να σας ηρεμήσει και να σας χαλαρώσει. Μια προσευχή –εξαιρετικός τρόπος! Να μπορεί να σας βάλει μέσα σας σ’ένα κέντρο, να φύγετε από δω από την έγνοια, έτσι;

Φέρτε εκείνη τη στιγμή ονειρικές εικόνες μέσα στο νου σας. Είμασε λίγο πριν κοιμηθούμε. Θυμηθείτε τα ονειρά σας. Θυμηθείτε ένα παιδικό όνειρο. Σκεφτείτε κάτι για τα όνειρα. Γιατί να μη δημιουργησετε; Να μάθετε να δημιουργείτε με τον νου σας αυτό το όνειρο, που θέλετε να δείτε. Μη βάζετε συνέχεια στον νου σας αυτό που φοβάστε ότι θα δείτε! Αυτό που πιστεύετε ότι θα δείτε! Το ίδιο και στη ζωή. Έχει μεγάλη αξία να μπορούμε να βάζουμε εικόνες στο νου μ’ αυτό το οποίο θέλουμε να ζήσουμε (παρέμβαση από το ακροατήριο «αυτό είναι λογοκρισία ονείρων»)...αυτό είναι αυτοκυριαρχία, αυτό είναι συνειδητότητα στο νου...ότι αντί να είμαι ένα παθητικό θύμα, που βιώνω οποιαδήποτε σκέψη περνάει από μπροστά μου, αρχίζω να επιλέγω ό,τι εγώ –ακριβώς γιατί θέλω να καλλιεργήσω την ψυχική μου ηρεμία– θέλω να σκέπτομαι θετικά. Θέλω να βάζω εδώ μέσα τις προσδοκίες μου –όχι τους φόβους μου και τις ανασφάλειες, γνωρίζοντας ότι είτε το ένα είτε το άλλο βάλω, αυτό θά ’χει επίδραση μέσα μου. Μόνο που, όταν σκέπτομαι αρνητικά, όταν σκέπτομαι αυτό που φοβάμαι, έχει αρνητική επίπτωση σε μένα. Ενώ, όταν επιλέγω το παραμύθι πάλι το θετικό, έχει θετική επίπτωση σε μένα και σε τελική ανάλυση και στην υγεία μου, και στην ψυχική μου ισορροπία.

Είναι πιο ωφέλιμο, μας συμφέρει να σκεφτόμαστε θετικά! Είναι πιο ωφέλιμο και μας συμφέρει να σκεφτόμαστε αυτά, τα οποία θέλουμε και επιθυμούμε –όχι αυτά τα οποία φοβόμαστε– και κυρίως, λίγο πριν κοιμηθούμε. Είναι μια κατάσταση προγραμματισμού. Προγραμματίζουμε τον εαυτόν μας, όχι μόνο για το όνειρο. Προγραμματίζουμε για το πως θα ζήσουμε αύριο. (παρέμβαση από το ακροατήριο: «ένα καλό βιβλίο βοηθάει;»)...ναι, βεβαίως! Ένα καλό βιβλίο... Για περισσότερες λεπτομέρειες σας παραπέμπω στο «Ξεκλειδώνοντας τα Μυστικά των Ονείρων» στο βιβλίο, που είναι μόνο για εδώ. Μπορείτε να το δείτε, έχω και ασκήσεις μέσα.

Προβολή Πίνακα

ΠΡΟΣΟΧΗ

● Χρησιμοποιείστε ένα ειδικό τετράδιο για να καταγράφετε τα όνειρά σας

● Διαβάζετε βιβλία και άρθρα με αντικείμενο τα όνειρα

● Αφιερώνετε δέκα λεπτά την ημέρα για να φέρετε στο μυαλό σας τα όνειρά σας

● Συζητάτε με την οικογένεια και τους φίλους σας για τα όνειρά σας. Ακούστε με προσοχή τα δικά τους

● Τα όνειρα πρέπει να είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί το μυαλό σας πριν κοιμηθείτε, και το πρώτο όταν ξυπνήσετε

● Τηρείτε ένα Ονειρικό Ημερολόγιο

● Αν ασχολείστε με καλλιτεχνική δημιουργία οποιασδήποτε μορφής, χρησιμοποιήστε θέματα από τα όνειρά σας.


Έτσι κι αλλιώς, θα συνεχίσουμε αυτό το ταξίδι τρεις ακόμα φορές. Σήμερα είναι η πέμπτη φορά που βρισκόμαστε.

Για σήμερα θέλω να πάρετε αυτό: ότι ό,τι και να βιώνετε μέσα στο όνειρο, είτε το αναγνωρίζετε είτε όχι, είτε το συνειδητοποιείτε έιτε όχι, είναι μέσα σας. Και αυτό που είναι μέσα σας, δεν τό ’χει βάλει κανένας εκεί έξω. Δεν υπάρχει κανένας που σας έβαλε κάτι στο μυαλό σας, κάτι στην ψυχή σας και κάτι στο συναίσθημα. Ότι εσείς μπορείτε να καλλιεργείτε το ίδιο σας το χωράφι και να παίρνετε μυρωδάτα άνθη αντί για κάκτους, παράσιτα και ζιζάνια.

Σήμερα το βράδυ, θυμηθείτε τα όνειρά σας. Θυμηθείτε τον εαυτόν σας. Θυμηθείτε τη ζωή σας. Και σταθείτε μπροστά. Να φτάσετε σ’ ένα σημείο να σταθείτε μπροστά στο Θεό, μπροστά στο Σύμπαν με την ατέλειά σας, μ’ αυτά που δεν κάνατε, μ’ αυτά που δεν κερδίσσατε, μ’ αυτά που χάσατε, με τον πόνο σας, με τη ζημιά σας, να θεωρήσετε ότι είναι Ο.κ. Να νοιώσετε ότι είσαστε αγαπημένοι και αποδεκτοί με την ατέλειά σας. Δεν περιμένουμε να γίνουμε πρώτα τέλειοι για να νοιώσουμε αποδεκτοί από το Θείο. Κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σχέση όχι με το Σύμπαν, όχι με το Θεό, με το βαθύτερο Εαυτό σας. Επιτρέψτε στον Εαυτό σας να νοιώσετε την αγάπη, να νοιώσετε την αποδοχή από τον ίδιο σας τον Εαυτό. 

Σας ευχαριστώ